پای درس معمار انقلاب

فاش نیوز- این روزها و در آستانه سی و سومین سالگرد رحلت معمار کبیر انقلاب حضرت امام خمینی (ره)، بازخوانی سیره نظری و عملی آن مرد بزرگ، هنوز هم درس‌های مهمی را در عصر حاضر به ما می‌آموزد.

 نهضت امام خمینی از بدو تولد در ۱۵ خرداد ۱۳۴۲ تا زمان شلیک آخرین گلوله به پیکر رژیم منحوس پهلوی، زیر ذره‌بین اتاق‌های فکر غربی و سرویس‌های جاسوسی خارجی بود، چراکه از ناحیه انقلاب اسلامی، احساس خطر می‌کردند. طولی نکشید که برای آن‌ها مسلم شد، اوضاع وخیم‌تر از آن بوده که در ارزیابی‌های بدوی به آن دست‌یافته بودند و جمهوری اسلامی به قطب سوم جهان در برابر کمونیسم و کاپیتالیسم تبدیل‌شده است. طبعاً گرامیداشت و یادبود چنین شخصیت بزرگی باید مقارن با درس آموختن از منویات ایشان باشد. در این خصوص گفتنی است که؛

۱-دمیدن روح ایستادگی و «ما می‌توانیم»‌ به ملتی که سال‌های طولانی از تحقیر سازمان‌یافته در رنج بود، شاخص‌ترین دستاورد رهبری امام راحل (ره) به شمار می‌آید. برون داد این خودباوری در هزاران ابداع فناورانه و پیشتازی ایران در باشگاه کشورهای صاحب‌نام در عرصه تکنولوژی، قابل‌انکار نیست و این در حالی است که در روزهای نخست انقلاب، برخی به امام پیشنهاد می‌کردند آمریکا و شاه بمانند چون بدون آن‌ها، پیشرفت امکان ندارد!

 با این‌حال، آن شخصیت وارسته، هیچ‌گاه احساس شکست و ناکامی نکرد و در سخت‌ترین شرایط هم کشور را به سمت پیشرفت رهنمون ساخت. از یاد نمی‌بریم که در تقابل با فشارهای امنیتی، نظامی و اقتصادی، حتی یک گام عقب‌نشینی نکرد و همچون کوهی استوار، همگان را به آینده‌ای روشن نوید می‌داد. درس مقاومت و استقامت، برای سیاستمداران، دست‌اندرکاران اقتصاد و هر جبهه‌ای که دشمن به آن‌ها چشم طمع دوخته، درسی عملی و چاره‌ساز است چراکه هر جا به داشته‌ها و امکانات خود تکیه کردیم، طعم شیرین پیشرفت را چشیدیم و هر زمان که دل‌خوش بودن به وعده‌های بیگانگان اتفاق افتاد، به واگرایی دچار شدیم.

۲- جریان شناسی امام و ژرف‌اندیشی او در میان عوام و خواص، مشهور و معرو ف بود. تحولات جهانی را به‌دقت رصد می‌کرد و قدرت پیش‌بینی قوی‌ای داشت. ماجرای پیش‌بینی او درباره فروپاشی نظام کمونیسم و سردرآوردنش از موزه‌های تاریخ معاصر جهان، یکی از این نمونه‌های حیرت‌انگیز بود. ارزش چنین رهبری وقتی نمایان‌تر می‌شود که بدانیم هیئت‌های اندیشه‌ورز و دستگاه‌های اطلاعاتی غرب با صرف میلیون‌ها دلار در سال حتی نمی‌توانند وقایع مسلم را پیش‌بینی کنند، چه رسد به تحولات کلیدی. از باب مثال، جامعه اطلاعاتی آمریکا از سقوط قریب‌الوقوع کابل به دست طالبان عاجز بود که این موضوع، به جنجالی در محافل سیاسی این کشور تبدیل شد.

 امام فراتر از این، حقیقت چهره بزک‌کرده غرب و شعارهایی همچون «دموکراسی» و «حقوق بشر» را تشریح کرده و هشدار می‌داد که آن‌ها در واقع، ابزار زرسالاران بین‌المللی برای گسترش مناطق تحت نفوذشان هستند. به این جهت که برخی مسئولان ما در بعضی ادوار، علیرغم غرض‌ورزی دشمن هنوز به عمق سیاست‌های خصمانه آن‌ها پی نبرده بودند، آینده‌نگری و جریان شناسی معمار کبیر انقلاب، نیاز مبرم سیاستمداران ما در همه زمان‌هاست.

۳- در شرایطی که دشمنان ایران و انقلاب، از بیان مخالفت خود ابایی ندارند و بدون رودربایستی از پیاده نظام و پادوهای خود در داخل برای مشوه جلوه دادن دستاوردهای کشور بهره می‌برند، ضعف مرزبندی و شناخت دوست و دشمن در برخی جریان‌های سیاسی، ضرورت مراجعه به افکار و آراء رهبر فقید انقلاب اسلامی را مضاعف می‌کند. امام از ابتدا، مرزبندی شفافی با فعالان غیرهمدل و مردد در آرمان‌های انقلاب داشت و شیوه‌های دشمنی دشمنان را شناخت و به مردم معرفی کرد. علاوه بر این، به همان اندازه که استاندارد دقیقی درباره مخالفان و دشمنان داشت، مسئولان را به هواداری عملی درباره دوستان واقعی انقلاب که عبارت بودند از محرومان و اقشار ضعیف، توصیه می‌کرد. ضمن اینکه از ریزش‌های ناشی از بیان حقایق نگران نبود، چون پافشاری بر اصول را رمز مانایی نظام و کشور می‌دانست.

۴- کلیدواژه «کاخ‌نشینان»‌ و «کوخ‌نشینان» در ادبیات پیر جماران، از علقه عمیق او به محرومان حکایت داشت. بر این اساس، از تجمل و تبرج پرهیز می‌کرد و کارگزاران نظام را نیز به ساده زیستی توصیه می‌نمود. بعد از سال‌ها، زمانی که برخی تریبون داران به‌اصطلاح مدافع امام، از «مانور اشرافی‌گری» سخن گفتند و ثروتمندان و اشراف، آن‌ها را احاطه کردند، مشخص شد که سکان‌دار انقلاب، آن روزها را پیش‌بینی و برای در امان ماندن مسئولان از آفت‌ها و ژست‌های قارونی، توصیه‌های حاکمیتی امام علی (ع) را مکرراً به مسئولان گوشزد می‌کردند.

۵- بنیانگذار انقلاب، لحظه‌ای را در خدمتگزاری به مردم از دست نداد و تا آخرین روزهای زندگی، از کار و تلاش دست برنداشت. هیچ‌گاه از مردم طلبکار نبود، خود را خادم ملت می‌نامید و با مفهومی به نام بازنشستگی و عزلت بیگانه بود. از مسئولان برجسته نظام نقل‌شده که گاه‌وبیگاه برای ملاقات و کسب مشورت، به خدمت او می‌رفتند و چیزی به نام «ساعت اداری» برای او مفهوم نداشت. این روحیه موجب دلگرمی مسئولان و رزمندگان شد و شجره طیبه «اردوهای جهادی» از این رهگذر غرس گردید. روحیه کار و تلاش بی‌وقفه و شبانه‌روزی، در حقیقت از امام خمینی (ره) الهام گرفته شد و شاید در حال حاضر شاخصه‌ای به‌اندازه پرکاری و سخت‌کاری، در جبران کاستی‌های گذشته حائز اهمیت نباشد.

 این فراز از فرمایشات مقام معظم رهبری در تبیین روح بزرگ و برکشش معمار انقلاب اسلامی در پایان خواندنی است؛ «امام حامی مظلوم، استکبارستیز، عدالت‌خواه، طرفدار مظلومان، حامی مظلومان؛ اهل صداقت با مردم صادق بود، با مردم همان جوری سخن می‌گفت که دل او بود و احساس قلبی او بود؛ با مردم صادقانه رفتار می‌کرد؛ در راه خدا اهل مجاهدت بود، آرام نمی‌نشست، دائم در حال مجاهدت بود؛ مصداق این آیه شریفه: فَاِذا فَرَغتَ فَانصَب وَ اِلی رَبِّکَ فَارغَب بود. از یک کار بزرگ که فراغت پیدا می‌کرد، چشم به یک کار بزرگ دیگری می‌دوخت و آن را دنبال می‌کرد؛ اهل مجاهدت فی‌سبیل‌الله بود؛ این‌ها عوامل جاذبه امام است.

حسین کنعانی مقدم