شنبه 18 تير 1401 , 12:32
درد بر من ریز درمانم مکن!
زهرا دختر بینام - برادر عزیز و همرزم سروقامت بابای قهرمانم، بابا گفته دیگه پیام ندهم من هم قول دادم نفرستم. ولی وقتی پیام ها را می خوانم دلم پر می شود و اشکم جاری. بابا مرا خیلی دوست دارد؛ چون از غنیمت جنگ مقداری به من هم داده! از اول تولدم با قلب سوراخ و ریه مشگلدار به دنیا آمدم. بابا هیچ وقت تهران نمی آید. می گوید در آنجا نفسم تنگ می شود؛ ولی به خاطر من که در ۱۱سالگی دکتر معراجی که بابا را مثل برادر دوست داشت، قبل از عمل هر ۶ماه یک بار برای نوشتن دارو و کنترل قلب و تنفسم به بیمارستان می آورد.
دربیمارستان شهید رجائی عمل کرد و قلبم را دوخت و قسمتی از ریه ام را برداشت. بابا ۸ساعت پشت در اطاق عمل دعایم می کرد. من بابا را به خاطر دردهایش هرگز از دست این همه بلا که به سر من و ما در آورده، او هم افسرده شده و فشارخونش هرچند یک بار به ۲۱ می رسد. من هم قرص اعصاب می خورم.
از شما دوست و همرزم بابا سئوال می کنم، آیا باید بابا و باباهای دیگر که درشرایط خاص زندگی می کنند این است حقشان؟!
چون پررو نیستند باید این طور زندگی کنند؟ واقعآ هم به حال خودم تأسف می خورم که از دنیا محروم شده ام؛ هم به حال بابا و باباهای دیگر که آبروداری می کنند.
بعضی از همرزمان بابا را می بینم که نه کار افتاده کلی هستند و نه شرایط او را دارند ولی در رفاه زندگی می کنند؛ شاداب و سر حال؛ با بابا شوخی می کنند. نه اینکه خانواده را تبدیل خود بکنند. پس این عدالتی که می گویند کجاست؟!
حاج اقا، ببخشید دلم پر بود شما را نیز اذیت کردم و قولم را شکستم!
به بابا می گویم:
درد بر من ریز درمانم مکن
زانکه درد تو ز درمان خوشتر است!
حاج آقا دعایم کنید؛ خسته ام.
وسلام ودرود بیکران به جانبازان
خسته از درد و رنج ناشی از موج انفجار، شیمیایی، ترکش، زخمهای ناشی از زبان مردمی که بر اثر دروغ و هیاهوی بعضی مسئولان دچار توهم میشن. مسئولان برای اهداف خود و رسیدن به مقاصد خود دست به دامن خدمت به ایثارگران می شوند ولی بسیاری از مردم باور می کنند که ایثار گران در ناز و نعمتند.
ولی ما خود می دانیم چگونه با ما رفتار می کنند.
رفتار مسئولان بعداز اتمام جنگ با ما همانند رفتار با یک جفت کفش و یا یک لباس بود؛ به این صورت که بعد از جنگ تاریخ مصرف ما تمام شد. مگر آنهایی که پارتی دارند
واقعا باهمین دروغ و دغلبازی ها ما را گرفتار کردند
امروز و فردا کردن به مدت ۴۰ سال
و امروز بعضی از از ایثارگران مخصوصا درصدهای کم دچار بلای عظیمی شدن
مسکن ندارند و در جامعه ای که در ان رحم و مروت نمانده و انسانیت از این کشور پر گرفته و قاضی وماجر و مامور و شرخر شریک و دستشان تو یکیسه است از طرفی
اجاره ها سر به فلک کشیده
گرانی مایتاج روزمره که گفتن ندارد
دارو که واویلا وجدیدا هم که دستور عارت صادر شده ودر این میان فقط ما هستیم کهدر همه زندگی در مانده ایم با ۳۶۰۰ ت
واین بلای عظیمیست.
وهرچی هم دادزیم وفریاد کردیم که به جایی نرسیده ونخواهد رسید
چی باید کرد نمدانم
فقط از خداوند عزوجل جلاله به حق ان یگانه دردنه عالم هستی فاطمه زهرا سلام الله علیها که این
مسئولان دچار بلای عظیمی بشوند که مثل ما ندانند شب وروز چه فرقی دارند
ببخشید دوسبان شبکه