شنگولی و لاف در غربت!

اردوگاه الهی با اردوگاه شیاطین، تفاوت بسیار دارند؛ از جمله این که؛ اولیای الهی در مواجهه با دشمن، از همه جلوتر هستند. اما شیاطین و ائمه کفر، دیگران را تحمیق می کنند و پیش می اندازند و خود، در حاشیه امن می ایستند.

امیر مومنان (ع) که خود در شجاعت پیشگام بود، فرمود: "کُنَّا إِذَا احْمَرَّ الْبَأْسُ اتَّقَیْنَا برَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه وآله)، فَلَمْ یَکُنْ أَحَدٌ مِنَّا أَقْرَبَ إِلَی الْعَدُوِّ مِنْهُ. هر گاه آتش جنگ شعله می کشید، ما به پیامبر خدا (ص) پناه می بردیم، که هرگز هیچ یک از ما، نزدیک تر از او به دشمن نزدیک تر نبود".

امام بر همین مبنا، بارها از معاویه و عمروعاص خواست تا از پنهان شدن پشت لشکر شام پرهیز کنند و خود، رویارو به میدان بیایند. اما معاویه همیشه از حضور در میدان فراری بود.

عمروعاص هم که در صفین ناپرهیزی کرد و ناگهان امیر مومنان را با شمشیر آخته بالای سر خود یافت، چاره را در برهنه شدن یافت و با استفاده از حیای علی (ع) از هلاکت مسلمّ گریخت.

مدعیان مبارزه با جمهوری اسلامی که از طریق شبکه های ماهواره ای و مجازی، لُغُز می خوانند و تحریک به ایجاد اغتشاش و خشونت می کنند، اگر با مخاطب صادق بودند، خود پیشقدم می شدند؛ نه این که از لس آنجلس و نیویورک و واشنگتن و لندن و پاریس، "کلیک کلیک- بنگ بنگ" راه بیاندازند.

کنتور که نمی اندازد. در فضای مجازی ده ها هزار فالوئر قلابی برای خود می سازند، مطالب را ده ها هزار بار لایک می کنند، یا چند صد هزار هشتگ رباتیک بالا می آورند و شنگول می شوند! اما با این بالا آوردن ها، نمی شود یک ملت هشتاد و پنج میلیونی را فریب داد.  

این، یک علت مهم شکست اردوگاه غرب در فتنه بزرگ و پیچیده ای است که تدارک کرده بود. در برابر مردم غیرتمندی که با جان خویش پای دین و مملکت خویش ایستاده اند، نمی شود با لشکر رباتیک و مجازی رویارو شد؛ ولو این که لاف در غربت بزنند و گرد و خاک و هیاهوی بسیار کنند.

کاباره گردی و کاسبی کجا، مبارزه کجا!؟ اصلا جنس عیاشی و عشرت طلبی در ینگه دنیا، با جنس مبارزه واقعی و رویارو قابل جمع نیست.

گنده شان، رئیس سازمان منافقین است که آخرین خبرهایش، از عشرتکده ها و حرمسرای شخصی اش در سازمان می آمد و پیشاپیش، خود فروشی کرده و سازمان را به عقد همزمان چند رژیم عربی و عبری و غربی درآورده بود.

محمد ایمانی