ناگفته‌های یک جانباز از قساوت بعثی‌ها برای شهید کردن یک گردان

 مسعود نعمتی جانباز دوران دفاع مقدس سال ۱۳۶۵ در سن ۱۵ سالگی برای دفاع از اسلام و ایران به جبهه‌های جنگ با دشمن بعثی رفت. او در خاطره‌ای از اون روز‌ها و استفاده سربازان بعثی از بمب‌های شیمیایی روایت کرد: عید سال ۱۳۶۷ دو، سه روز قبل عید می‌خواستیم برای عملیات به دربندی خان عراق برویم که در حلبچه شیمیایی زدند. ما پشت خط به ستون نشسته بودیم، خبر دادند گردان حمزه که پشتیبانی ما بود بمب شیمیایی زدند و کلی از نیرو‌ها به شهادت رسیدند، بنابراین عملیات لغو شد، محسن مطلق و آقابزرگی که به خط رفتند گفتند گاز بوی شکلات می‌داد، عکسی از صدام هم پیدا کرده به عقب آورده بودند، ماهم عکس را دست گرفتیم، شعار می‌دادیم و می‌خندیدیم.

شب قبل که با قایق به سد دربندی خان آمدیم، به اسکله رسیدیم و قرار شد توی دشت عملیات کنیم، بچه‌ها همان شب ماسک‌هایشان را ریختند توی تویوتا، عمو عابدی بزرگ گردان کمیل که از راه آمد گفت چرا ماسک‌هایتان را درآوردید؟ زود ماسک را بردارید، بچه‌ها برای اینکه روی حرف عمو حرف نزده باشند هر کدام یک ماسک برداشتند و به خودشان بستند، بی آنکه ببینند ماسک‌ها اندازه صورتشان هست یا نه.

نزدیک غروب بود، محمد دربندسری بین علفزار‌ها بود، هلیکوپتر عراقی بالاسر ما آمد نگاهی انداخت و یک موشک شلیک کرد. دیدیم دود قرمزی به پایین سرازیر شد، یکی داد زد شیمیایی است ماسک‌ها را بزنید. یکی از بچه‌ها به نام مهدی درجا خون بالا آورد، محمد دربندسری شیمیای شد و سالی سه چهار ماه بدنش بیرون می‌زند و می‌رود بیمارستان، شب گفتند عملیات ادامه دارد مسوول دسته و گردان‌ها از شدت شیمیایی چشم هایشان دیگر نمی‌دید با این حال عملیات را انجام دادیم.