درباره رفراندوم

اولا چرا باید رفراندوم گذاشت؟

پاسخ اولیه این است: شما در کجای دنیا تجربه ای داشته اید که به خاطر گمانه زنی عده ای اصل حکومت را مجدد به رفراندوم بگذارند؟

تجربه دنیا هیچ؛

فرض کنیم رفراندوم برگزار شود؛ اگر گروه دیگری تشکیک کرد چه؟ این زنجیره کجا متوقف می شود؟ فردا یکی بگوید رای دیروز برای دیروزی هاست، امروز رای گیری مجدد، قبول می کنید؟

خطای روشی هم هیچ؛

سوال کننده احتمالا می داند که تنها حکومتی که در عالم رای مردم برایش حیثیتی است جمهوری اسلامی است.

لذا سوال عمیقترش اینست:

"مگر امام نگفت انتخاب پدران ما در زمان طاغوت انتخاب ما نیست؟ پس نسل جدید هم انتخاب پدران خود را نمی خواهند و لذا رفراندوم".

اولا از کجا به این شناخت از نسل جدید رسیدید؟ ولی قبول؛ نخواهند. رفراندوم چرا؟

پاسخ در تفاوت بین قانون اساسی دوره طاغوت با قانون اساسی جمهوری اسلامی است. در قانون اساسی دوره طاغوت راه بر هرگونه اصلاح بسته بود و امکان تغییر شاه وجود نداشت. لذا فرزند حق نداشت خلاف انتخاب پدر انتخاب کند. اما در قانون اساسی ما همه چیز دست خود مردم است. حتا انتخاب رهبری نیز غیر مستقیم دست مردم است و این یعنی در این کشور انتخاب هیچ پدری انتخاب نهایی نیست.

لذا رفراندوم بی معنی است، چون هر آنچه قرار باشد تغییر کند مسیرش مهیاست. ممکن است سوال شود که تغییر از طریق انتخابات زمانبر است. صدالبته چنین است. زمانبرست چون نیاز به فرهنگ سازی و اقناع افکار عمومی و کار تشکیلاتی و غیره دارد تا تغییرات هیجانی و ناشی از القائات و اغواگری های رسانه ای نباشد.

در نهایت اینکه؛

کسانی که حرف از رفراندوم می زنند احتمالا یک برداشت فانتزی از مردم دارند که چون از برخی رویه ها و مسوولین گلایه دارند از اصل نظام برگشتند. این نیز خطای فاحشی است. چرا؟

مگر اصل نظام چیست؟ اسلامیت و جمهوریت. یعنی ممکن است از ایندو برگردند؟ این تصور نابخردانه از کجا آمده است که مردم ایران دچار ارتجاع فکری شدند؟ یعنی دیگر اخلاق و اسلام و معنویت نمی خواهند؟ عدالت نمی خواهند؟ حاکمیت مردم بر مردم را بر نمی تابند؟ جامعه ای که عالم شد دیگر به جاهلیت باز نخواهد گشت.

به سخن صریحتر مردم ایران از جمهوری اسلامی برگردند، عقب نخواهند رفت و دنبال جمهوری اسلامی متعالی تر اند؛ این نیز در اصلاح تدریجی است.  

خلاصه اینکه چرا باید نشانه های قطعی دلبستگی این ملت به نظام را در رویدادهای مختلف رها کنیم و به کری خوانی ناشی از توهم اکثریتی که هم اشکال منطقی دارد و هم روشی و هم در هیچ کجای عالم تجربه نشده است بها دهیم؟

اهل تغییرید؟ بسم الله. تغییر از دالان بینش ها و گرایش هاست.

محسن مهدیان