اصحاب فرهنگ و هنر هنوز به قامت بلند ارتش نرسیده‌اند

به گزارش دفاع‌پرس ـ رسول حسنی؛ انقلاب اسلامی نفخ صوری بود که همه مظاهر تمدنی ایران را هویتی دیگر داد و ماهیت آن را دگرگون کرد. ارتش نیز از این قاعده مسثنی نبود، حضرت امام خمینی (ره) با عتماد و اطمینانی که به ارتش داشت آن را از مردم و برای مردم می‌دانست، وجود معدود افراد نالایق هم نتوانست چهره ارتش را ملوث کند.

سلحشوری‌های مردان ارتشی در جنگ تحمیلی و افتخار آفرینی‌های متعددی که امیرانی، چون شهید صیادشیرازی، شهید فلاحی، شهید قرنی، شهید بابایی و هزاران شهید دیگر نشان داد که نگاه بلند امام راحل به ارتش تا چه میزان ریشه در حقیقت آن دارد.

وجود چنین ارتشی در هیج جای جهان نمونه و مشابهی ندارد چرا که ارتش جمهوری اسلامی ایران همه ماهیت خود را از انقلابی بودن و مومن بودن دارد و همین امر به آن عمق و قوام داده و این نیروی نظامی را تبدیل به یک ارزش ملی و الهی کرده است، با وجودی که این نیروی مردمی حق گزافی بر گردن ملت ایران دارد، اما قدر آن بخصوص از سوی اصحاب فرهنگ و هنر به درستی شناخته نشده است.

هر آن قدر که هالیوود در بزرگ جلوه داده ارتش پوشالی خود موفق بوده است سینماگران ما حتی نتوانسته‌اند دورنمایی از ارتش ایران اسلامی را بر پرده سینما به تصویر بکشند. ساخته شدن چند فیلم و سریال در خصوص شهدای ارتش هر چند قابل احترام است، اما کافی و وافی نیست. این آثار به جای آنکه فلسفه وجودی ارتش جمهوری اسلامی ایران را به تصویر بکشند، به فردیت شهدای ارتش نزدیک شده‌اند و این امر سبب شده تا این آثار بیش از آنکه آثاری ملی باشند، به برداشت‌های سلیقه‌ای از شهدای ارتش بدل شوند.

به عنوان مثال آثاری، چون «سیمرغ»، «شوق پرواز»، «منصور» و ... بیش از آنکه درباره ارتش جمهوری اسلامی باشند و یا حتی امیران ارتش را به تصویر بکشند، درباره فردیت شهیدان کشوری، شیرودی، بابایی و ستاری بودند. حال آنکه فیلم‌هایی مانند «نجات سرباز رایان»، «غلاف تمام فلزی»، «جوخه» و هزاران اثر دیگر به خوبی توانسته‌اند قدرت و اقتدار ارتش آمریکا را ـ هر چند قدرتی دروغین ـ به تصویر بکشند.

مختصر آنکه اصحاب فرهنگ و هنر هنوز به قامت بلند ارتش ایران اسلامی نرسیده‌اند و برای رسیدن به این نقطه متعالی راه درازی در پیش دارند. تنها راه رسیدن به این جایگاه فقط ساخت فیلم نیست؛ بلکه قبل از آن باید فلسفه وجودی ارتش انقلابی را بشناسند و تنها به قهرمان پروری و طراحی صحنه‌های عظیم فکر نکنند. اگر سینماگران ابعاد مختلف این نیروی ارزشی را درک کنند بهتر می‌توانند با قلم دروبین سلحشوری مردان ارتش را به تصویر بکشند و نه تنها مخاطبان داخلی که تماشاگران خارجی را نیز به خود جذب کنند.