رمز پایداری و دوام قدرت منطقه‌ای ایران اسلامی

فاش نیوز - در عصر حاضر بازیگرانی جدی گرفته می شوند که دارای توان ژئوپلیتیکی قابل توجه بوده و از اقتصاد، قدرت نظامی، جمعیت و ایدئولوژی پایدار برخوردارند.

به گواه تاریخ، طی چهار قرن اخیر، ایران فقط در دوران سلسله صفویه دارای توازن منطقی در قدرت سیاسی، اقتصادی و نظامی بوده است و در نتیجته از قدرت کافی برای حفظ امنیت ملی خود برخوردار بوده است. با حوادث پس از سقوط صفوی و سپس روی کار آمدن نادر شاه افشار، حکومت مرکزی ایران صرفا توفیقات نظامی را شاهد بود. چرا که نادر بیشتر مرد جنگ بود تا سیاستمدار و به همین جهت بیشتر عمر خود را به درگیری نظامی و کشور گشایی گذراند.

زندیه نیز با وجود اقدامات و نیات خوب کریم خان زند، زمانی برای ثبات و تمدن سازی نیافت. تا اینکه سلسله قاجاریه 150 سال سرنوشت کشور و مردم ما را به دست گرفت و ننگین ترین شکست های تاریخ چند قرن اخیر و واگذاری حدود یک میلیون کیلومتر مربع از سرزمین ایران را به ارث گذاشت.

متعاقب آن، بالغ بر نیم قرن عصر پهلوی بود که با وجود تشکیل ارتش نوین، در مقابل تهاجم خارجی، با اندک مقاومت های شخصی چند شیرمرد آذربایجانی و یک واحد دریایی در خوزستان، عمده قوای ارتش مانند برگ خزان فروپاشید.

ارتش مجهز به مدرن‌ترین سلاح های غربی توسط پهلوی دوم نیز سرتا پا توسط ده‌ها هزار مستشار آمریکایی نگهداری می شد. ترکمانچای محمدرضا پهلوی نیز برای خاک ایران از دست دادن بحرین بود.

استقلال سیاسی – نظامی از جمله ارمغان های جمهوری اسلامی ایران است که دستاوردی بسیار حیاتی و کم‌نظیر به حساب می آید. اخیرا انستیتوی خاورمیانه روسیه طی انتشار کتابی با بیش از هزار صفحه و با عنوان «قدرت نظامی جمهوری اسلامی ایران: سیاست نظامی و نیروهای مسلح کشور» موفقیت های فعلی جمهوری اسلامی ایران در به دست آوردن جایگاه یک قدرت پیشرفته در خاورمیانه را مورد بررسی دقیق قرار داده است.

در این کتاب با محور قرار گرفتن استقلال سیاسی ایران (در فلسفه سیاسی) آمده است: «شکل تازه نظام دولتی در ایران منجر به ساختن نیروهای مسلح اساساً جدید شد که در طول جنگ ایران و عراق (از سال 1980 تا 1988)، مورد آزمایشات گسترده ای قرار گرفت.»

نویسندگان روسی با یادآوری خسارات مختلف پدیده جنگ متذکر شدند: با این حال این اتفاق در مورد ایران نیفتاد. این کشور با موفقیت بر عواقب جنگ غلبه کرد و حتی از آن قوی‌تر و محکم‌تر از پیش بیرون آمد و متعاقب آن یک مجموعه قدرتمند صنعت دفاع ملی تقریباً از صفر ایجاد شده است که اساس قدرت نظامی کنونی کشور را تشکیل می دهد. پارادوکس تاریخ نوین ایران این است که انقلابیون اسلامی که شاه را سرنگون کردند، ایران را به یک ابرقدرت منطقه ای تبدیل کردند. آنها کاری انجام دادند که محمدرضا پهلوی فقط رویای آن را داشت. جنبش به سوی تمدن بزرگ اعلام شده توسط شاه، بدست روحانیون شیعه انجام می شود.» (منبع: سایت اسپوتنیک روسیه)

واقعیت این است که اکنون به مدد راهبردهای سران نظام، دستاوردهای دانشمندان جوان صنایع دفاعی، تلاش های مدیران سیاسی- دیپلماتیک و تدابیر سرداران نظامی ما، کشور ایران پس از چند قرن، با غلبه بر ضعف راهبردی، گم‌گشته دیرینه خود را یافته و به قدرت نظامی- سیاسی بزرگ و درونزا نائل شده است.

دیگر حتی قدرت های جهانی نیز نمی توانند با گسیل ناوهای جنگی بزرگ به سواحل جنوب، مقامات تهران را از تصمیم مطابق منافع ملی بازدارند. اکنون فرماندهان نظامی ایران نزدیک شدن ناو هواپیمابر آمریکا به خلیج فارس را هدفی در دسترس تلقی می کنند.

ایران به دلایل ژئوپلتیک، در چهار راه حوادث دنیا و موضوع بازی بزرگ جهانی قرار دارد. در چنین وضعیتی لازمه بقای استقلال سیاسی و امنیتی آن، دست‌یافتن به توان بازدارندگی نظامی مناسب و کافی است تا مردم و سرزمین آن از تجاوز بیگانگان مصون نگه‌داشته شوند.

به زبان دیگر، در عصر حاضر، بازیگرانی جدی گرفته می شوند که دارای توان ژئوپلیتیکی قابل توجه بوده و از اقتصاد، قدرت نظامی، جمعیت و ایدئولوژی پایدار برخوردارند. خوشبختانه در حال حاضر اکثر این عناصر تشکیل‌دهنده قدرت بجز نقص در یک مورد حیاتی وجود دارد.

تجربه حکومت‌داری در طول تاریخ اثبات کرده است یکی از ارکان دوام قدرت نظامی و ثبات سیاسی- اجتماعی کشورها و پیشرفت تمدن ها، توانایی آنها در تولید ثروت و ایجاد پشتوانه مالی بزرگ است. جمهوری اسلامی ایران نیز از این قانون مستثنی نیست.

ما یکی از بهترین مردمان دنیا از حیث وفاداری، مقاومت، هوشمندی، سطح علمی، غیرت ملی و دینی را داریم. سرزمین وسیع و منابع طبیعی سرشار که زبانزد خاص و عام است. آنچه در سال های اخیر مورد غفلت قرار گرفته، فعلیت بخشیدن به رشد اقتصادی کشور است. امری که از آن به عنوان توسعه مستمر، ایجاد اشتغال و زنده نگه‌داشتن امید به زندگی بهتر برای آحاد جامعه یاد می شود.
اکنون که کشور به قدرت نظامی و بازیگری عمده در منطقه پرتنش غرب آسیا دست یافته است، باید مدیران کشور، این قدرت بزرگ را به بهبود فوری سطح زندگی مردم ترجمه کنند تا مردم بهره آن را در زندگی خود و فرزندانشان لمس کرده و توان مقاومتشان تضمین شود.

بحران و تنش مانند عمل جراحی سنگینی است که برای بهبود جسم بیمار انجام می شود تا پس از مدتی کوتاه به زندگی عادی و نشاط بازگردد. در غیر این صورت پیکره هر چند تنومند بیمار، چنانچه در حال عمل جراحی مداوم (تنش خارجی و جنگ قدرت فرساینده داخلی) باقی بماند و تمام درآمدش صرف هزینه های درمان شود، مجالی برای پرورش فرزندان و رفاه حال خانواده باقی نمی ماند و همسایگان سابقا ضعیف، از او ثروتمندتر و مرفه‌تر می شوند.

تجربه کشورهای موفق در مسیر توسعه ثابت کرده است که هیچ‌یک از آنان از جنگ و ستیز مستمر با خارج به پیشرفت و توسعه دست نیافته اند.

چین که تا زمانی که همه جهان را دشمن می شمرد و بالطبع خود را منزوی کرده بود، مملو از فقر، عقب ماندگی و فرسودگی بود، با انتخاب گزینه «تعامل هوشمندانه» با خارج، حتی با بزرگترین دشمنان (توسط دنگ شیائوپینگ)، اکنون به قدرتی عظیم اقتصادی و تهدیدکننده واقعی آمریکا دست یافته است. رهبران حزب کمونیست چین ضمن حفظ ایدئولوژی و نظام سیاسی خویش، بیش از 700 میلیون چینی را از زیر خط فقر نجات دادند و زندگی راحتی را برای آنها فراهم کرده اند.

همان قدرت های غربی سرمایه‌داری لیبرال و دارای تضاد ذاتی با کمونیسم، نزدیکترین روابط اقتصادی را با پکن داشته و با خشنودی بر آن اصرار می ورزند. این خود نمونه موفق اقتصاد مقاومتی ایجابی است. هم حزب کمونیست قوی‌تر و هم مردم چین مرفه‌تر. جالب اینکه پکن در سایه همین رشد اقتصادی بزرگ، در حال تدارک یکی از بزرگترین قدرت های نظامی جهان نیز می باشد.

استقلال سیاسی – نظامی و قدرت دفاعی با ضریب بالای بازدارندگی فعلی جمهوری اسلامی ایران، درون‌زا و دستاوردی قابل افتخار و استثنایی در چند قرن اخیر است.

موفقیت یادشده مرهون مقاومت و همراهی ایثارگرانه 40 ساله مردم ایران است. بنا بر این حالا شهروندان ایرانی حق دارند تا اثر این توانایی را در زندگی خود، شامل ثبات اقتصادی، رفاه مطابق استانداردهای روز، آینده روشن برای فرزندان خویش لمس کنند. حال که ما قوی‌ترین قدرت نظامی منطقه را داریم، باید ملت ما نیز بهترین سطح زندگی را در منطقه داشته باشند.

حفظ قدرت نظامی مطمئن هر کشوری وابسته به توان تولید ثروت و تداوم رشد اقتصادی آن بوده و بر مسئولین کشور است که برای رونق اقتصادی کشور بیندیشند. ناگفته نماند که تجربه حکومت‌داری یکی دو قرن اخیر ثابت کرده که هیچ کشوری در تعارض«آشکار» با جهان خارج، هرگز پیشرفت اقتصادی و بهبود سطح زندگی مردمش را بدست نیاورده است.

نمونه موفق حفظ ایدئولوژی و نظام سیاسی، از طریق کاهش تنش با قدرت های بزرگ، ورود به زنجیره تولید جهانی، باروری عظیم اقتصاد ملی و بهره‌مندی میلیون ها شهروند از زندگی مطلوب و نهایتا قدکشیدن در برابر دشمنان سابق را در شرق آسیا می توان مشاهده کرد.

سخن آخر اینکه جمهوری اسلامی ثابت کرده است که می تواند بازی خصمانه رقبا و دشمنان علیه خود را برهم زند و مانع شکل‌گیری کانون های خطر پیرامون خود شود. ولی این فقط یک وجه قضیه حکومت‌داری است. طرف دیگر ایجابی آن که ثبات‌ساز بوده، حفظ آهنگ رشد مداوم اقتصادی است که راه آن پیدا کردن مخرج مشترک با همسایگان و اقتصادهای پیشرفته دنیاست.

|| مجتبی فقیهی (کارشناس روابط بین‌الملل)