دوشنبه 13 فروردين 1403 , 13:25
ظریف هم به پای نظام سوخت!
فاش نیوز - بالاخره ظریف از دهانش در رفت و در مصاحبه تازه‌اش با سایت جماران گفت جایزه صلح نوبل را به خاطر دفاع از مواضع جمهوری اسلامی از دست داده.
تصور کنید، وزیر خارجه با نظام مسئولیت نگرفته و مطرح نشده، انگار شخصیتی مستقل و بین‌المللی بوده که ایرانی‌ها با رجوع به او تقاضا داده‌اند بیا و پرونده هسته‌ای ما را حل و فصل کن، فقط تو می‌توانی!
چند سال پیش در توییتی نوشتم که هر موجودی می‌توانست بفهمد «تلاش‌های ظریف به درد مطرح کردن خودش می‌خورد که مثلا نامزد صلح نوبل شود یا آینده و شهرتی در سازمان ملل پیدا کند. اگر از طرز مذاکره و قرارداد بستنش ملتفت نمی‌شد از نمایش‌های مسخره‌اش با حمایلِ قهرمانی و مجسمه ساختن و جایزه گرفتن از خودشان حتما باید می‌فهمید.»
ظریف هم می‌خواست با عقب‌نشینی در خارج نام‌آور شود هم در داخل مثل یک سردارِ فاتح ازش تقدیر کنند. حمایلِ «قهرمان دیپلماسی» بیش از همه این تناقض را به رخ می‌کشید.
اگر هدف کوتاه آمدن باشد «قهرمانِ سازش» زوال معنا دارد. پدیده‌ای ساختند که خودش خودش را نقض می‌کند. قهرمان چیزی به دست می‌آورد، از خودش می‌گذرد و آورده‌ای به کشور اضافه می‌کند، نه برعکس.
در جهان بیرونی «دیپلمات موفق» زیاد داریم اما قهرمان شدن با چیزی مثل برجام را فقط ظریف و اصلاحطلب‌ها می‌فهمند.
اینها کسانی هستند که همه چیز (از سازش تا افتخار) را با هم می‌خواهند. حتی به سردار سلیمانی که چهره ملی داشت و نفوذ اجتماعی پیدا کرد حسادت ورزیدند. بارها از دوستی با او گفتند اما نگاه منفی (در حد خرابکار و پادوی پوتین) را خودشان در حرف‌هایشان لو دادند.
ظریف بلافاصله پس از امضای برجام حرص عجیبی برای تشکر از خودش نشان داد، از فراستی تا فردوسی‌پور همه را برای تمجید ردیف کرد و هنوز از کلاب‌هاوس تا توییتر مجیزگویانش مشغول کارند.
«قهرمان دیپلماسی» از نقد و سوال‌های چالشی، یا از هر نوع مواجهه با مخالف فراری است اما به ستایش «نه» نمی‌گوید. از کسانی استقبال می‌کند که نقدشان «چرا بیشتر ظریف نبودی؟» است.
این حالتِ حریصانه برای خودستایی از ابتدا شائبه ایجاد کرد که سودای شخصی در کار است. نه تنها جایزه‌ها و تقدیرها، حتی توهماتِ خفت‌بار بعد از پاره شدن برجام همین شائبه را پررنگ کرد. چون به حیثیت‌شان گره خورد و همه آرزوهایشان را خلاصه کرد آنطور دودستی بهش چسبیدند.
حالا این لحنِ با منت که من به پای نظام سوختم (نه اینکه هر چه دارد از نظام است) جایی برای شک و شبهه باقی نمی‌گذارد.
|| مجتبی دانش‌طلب
