راهکار شهید «نوید صفری» برای آرامش پدر و مادرش

شهید مدافع حرم «نوید صفری» شانزدهمین روز تابستان ۱۳۶۵ در تهران متولد شد. جوانی با محبت، مهربان و کار راه انداز که هر کاری از دستش برمی‌آمد، دریغ نمی‌کرد. به خواندن نماز اول وقت مقید بود و احترام بسیاری به والدینش می‌گذاشت.

دی ماه سال ۱۳۹۵ خطبه محرمیت این تازه داماد شهید در گلزار شهدا بهشت زهرا (س) و خطبه عقدشان توسط حضرت آقا (بصورت تلفنی) در حرم حضرت سیدالکریم (ع) قرائت شد.

شهید صفری در سومین ماموریت خود در مردادماه ۱۳۹۶ به سوریه رفت و در عملیات آزادسازی شهر بوکمال سوریه شرکت کرد و در تاریخ ۱۸ آبان ۱۳۹۶ مصادف با اربعین حسینی با لباس عزای حضرت ثارالله (ع) به آرزوی خود رسید. به دلیل آزاد نبودن منطقه، پیکر شهید ۲۰ روز بعد از شهادت، تفحص و شناسایی شد و ۵ آذر ۱۳۹۶ به ایران بازگشت و طبق وصیت شهید، ابتدا در حرم حضرت علی ابن موسی الرضا (ع) طواف داده شد و سپس در بهشت زهرای تهران (س) (قطعه ۵۳) در جوار مزار شهید مدافع حرم «رسول خلیلی» که ارادت بسیاری به این شهید داشت، آرام گرفت.

شهید نوید صفری در یکی از دست‌نوشته‌‌های خود نوشته است، «زیارت عالی و والامقام و پر فیض عاشورا را بخوانید و از طرف من به حضرت ابراز ارادت کنید. بر شما باد خواندن عاشورا عاشورا عاشورا، که این سخن، سخن امام عصر (عج) است و بدانید هر که ۴۰ روز عاشورا بخواند و ثوابش را هدیه بفرستد، حتما تمام تلاش خود را به اذن خدا خواهم کرد تا حاجت او را بگیرم و اگر نه در آخرت برای او جبران کنم. حتی یک زیارت عاشورا هم قیامت می‌کند با روضه ارباب از طرف مادرش و خواهرش. ان‌شاءالله شرمنده‌ی شما نباشم. به امید حضرت حق...»

در ادامه، خاطرات عزاداری شهید مدافع حرم «نوید صفری» بر سوگ سالار شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین (ع) از کتاب «شهید نوید» را می‌خوانید.

ماه محرم نوید به روایت مادر شهید...

«نوید من، عاشق امام حسین بود. از همان بچگی که می‌بردمش توی روضه‌ها و پای دیگ‌های نذری، کمک حال مجلس بود. بچه که بود دود کردن اسفند مجلس با او بود، بزرگ‌تر هم که شد، دیگر ما محرم نویدی نمی‌دیدیم. وقف جلسات روضه بود.

روی پیراهن سیاهش خیلی حساس بود. می‌گفت، «این لباس خیلی حرمت دارد.» نویدم حرمت نگه‌دار بود. همین بود که به آرزویش رسید. دلش می‌خواست شبیه اربابش شهید شود. این حرف‌ها را به من نمی‌زد. توی دفترهایی که از او به یادگار مانده، نوشته است. به من فقط همیشه می‌گفت، «برایم دعا کن مادر‌..‌.»

پسرم در وصیتنامه‌اش نوشته «پدر و مادر عزیزم، در فراق بنده بی‌تاب نباشید و گریبان پاره نکنید که به خدا راضی به این نیستم. از شما گذشتن و فدا کردن من، برای جوانان امام حسن (ع) و امام حسین (ع) را خواستارم. در مصیبت من فقط برای سیدالشهدا (ع) بگریید که امام رضا (ع) فرمود: در تمام مصیبت‌ها بر غریبی جدم حسین (ع) گریه کنید. از شما کمال تشکر را دارم که در امر تربیت بنده کوتاهی نکردید و من را با مکتب امام حسین (ع) آشنا کردید، مادرم شیر شناخت به من داد و پدرم نان حلال. ان‌شاءالله دیدار به صبح قیامت در جوار امام حسین (ع).»

از شما چه پنهان، من خیلی وقت‌ها نوید را کنار خودم حس می‌کنم. توی خواب نه! بیداری. مثلا در آشپزخانه، وقتی مشغول پخت‌وپز هستم، احساس می‌کنم نوید پشت سرم ایستاده است. گرمای وجودش را حس می‌کنم. خیلی وقت‌ها می‌بینمش که نشسته روی مبل کنار آشپزخانه، ایستاده کنار ستون در پذیرایی، دراز کشیده روی تختش.

من هنوز هم با نوید زندگی می‌کنم. رمزمان را می‌خواهید بدانید، «السلام علیک یا ابا عبدالله الحسین (ع)»

خود نویدم قبل از شهادتش برایم این رمز را انتخاب کرده، «مادر بدان اگر شهید شدم غصه ندارد، بلکه برای خودم و شما افتخار دارد. من منتظرم شما بیایید و همه چیز را برای شما مهیا کنم، به شرط صبر و استقامت و ایمان البته.

هروقت یک سلام به سیدالشهدا (ع) بدهی، من کنار تو حاضر هستم. بدان من را به حضرت زینب (س) سپرده‌ای و از این به بعد پسر حضرت زینب (س) شده‌ام. تمام زندگی سعی کردم، هر کاری داری انجام بدهم تا دلت شاد شود. از کارِ خانه تا کار فنی و حال باید در عرصه جهاد دیگر به مادر شهدای مدافع حرم حضرت زینب (س) خدمت کنم. تمام هدفم این است از طرف حضرت زهرا (س) برای مدافعان و خود حضرت زینب (س) خدمت کنم و ثوابش را به حضرت زهرا (س) هدیه بدهم. ان‌شاءالله...

من منتظر شما هستم و از شما جدا نیستم.»