تجلی قیام و عروج حسینی در حماسه دفاع مقدس

محمد رضازاده؛ اعزام‌های داوطلبانه هزاران نفر برای دفاع از خاک پاک وطن را هیچگاه نمی‌توان فراموش کرد. دورانی که اغلب مردم ایران با ایمان خالصانه جان را فدای دین و مملکت می‌کردند، مادران با فراغ بال تنها فررزندانشان را با بستن پیشانی‌بند یا زهرا (س) عازم میدان جنگ می‌کردند و آنها که چند فرزند داشتند همگی به همراه پدر برای دفاع از آرمانهای اسلام در سنگر دین حماسه می آفریدند.

امروز کم نیستند خانواده‌هایی که سه یا چهار شهید حتی پنج شهید تقدیم انقلاب و نظام کرده باشند و بدون هیچ توقعی همچنان پا در رکاب جمهوری اسلامی هستند. صبر زینبی زنان و مادران شهدا و چشم انتظاری بسیاری از پدران و مادران سالخورده برای بازگشت نشانی از عزیزان مفقودالاثر هنوز زخمهایی است که از جنگ برجا مانده.

ملت ایران تجربه های تلخ جنگ و مصیبت‌های ناخواسته را خوب چشیده‌اند. آن روزها نام و نان بهایی نداشت و آنچه میدان دار بود، ایثار و ازخودگذشتگی بود که شعله‌اش از درون زبانه می‌کشید و هیچ بهانه‌ای را برای ماندن قبول نمی‌کرد. این عشق به قدری خدایی بود که حتی نوجوانان با دستکاری شناسنامه و یا قهر با والدین از آنها می‌خواستند تا راه جبهه و دفاع از وطن را به روی آنها نبندند و فیلم «این ۲۳ نفر» نیز اشاره‌ای کوچک به این همه حماسه و عشق به دفاع از میهن است. روزهای هشت سال دفاع مقدس روزهای قیام و عروج بود، آن روزها ماندن بی معنا بود و مردن در بستر، ننگی بزرگ و شهادت، نردبان آسمان بود.

هشت سال جنگ، هشت سال اسارت و هشت سال بمباران هوایی شهرها همه و همه نتوانست حتی یک وجب خاک این کشور را تسخیر کند و دشمن تا بن دندان مسلح مایوس و ناامید از عزم ملت ایران همواره با شکست مواجه می‌شد. آن روزها که فاصله خاک تا افلاک و کویر تا بهشت، یک میدان مین بود.