روایت شهید «احمد مومنی» از لحظه جانبازی‌اش

بسم الله الرحمن الرحیم

اینجانب احمد مومنی در عملیات والفجر هشت منتطقه فاو مجروح شدم. تاریخ مجروحیت ۶۴/۱۱/۲۴ می‌شود؛ به این صورت که ما تقریباً مرحله سوم عملیات بود که بعدازظهر در واحد پشتیبانی مشغول [انجام] کار‌های محوله بودیم که هواپیما‌های دشمن آمدند و شروع به بمباران کردند؛ حدود هشت فروند هواپیمای دشمن. از جمله بمباران‌ها، تعدادی از این بمب‌ها، بمب‌های شیمیایی بود.

در اثر همین بمباران‌ها بود کم‌کم چون فعالیت‌مان زیاد بود، دیدیم که دارد خبر‌هایی می‌شود؛ احساس ناراحتی می‌کردیم و دیدیم برادر‌های دیگر هم یکی پس از دیگری می‌گویند که ما هم ناراحتیم، حالت تهوع داریم، آبریزش داریم، چشم‌های‌مان می‌سوزد و از این حرف‌ها...

اوایل چشم‌هایم نمی‌دید، حدود دو سه ماه خشک شده بود، کاملاً بسته شده بود. سوختگی یک مقدار داشتم که این‌ها خوب شدند؛ ولی ریه، شش‌ها و حنجره و دستگاه تنفسی از بین رفته و تقریباً می‌شود گفت هفتاد هشتاد درصدشان از بین رفته است.

مشکل اصلی شما مشکل تنفسی است؟

الآن مشکل اصلی من مشکل تنفسی است منتها همراه با سرفه، سردرد و بعضی از درد‌های جانبی که همه اش در اثر همین [عوارض] شمیایی است.

بفرمایید چه مدت از تاریخ مجروحیت شما می‌گذرد؟

از تاریخ مجروحیت ما تا الآن حدوداً هفت سال می‌گذرد.

از لحاظ روحی که ما چون هدفی داشتیم و رفتیم، هیچ مشکلی نداریم، ما مجروح شدیم، هیچ ناراحت نیستیم که چرا مجروح شدیم، واقعاً خیلی هم خوشحالیم که توانستیم قدمی برداریم...