فشارهای جنگ تحمیلی باعث نشد مردم ایران پشت کشورشان را خالی کنند

به گزارش خبرگزاری فارس، تنها ۳ روز بعد از اینکه ایران قطعنامه ۵۹۸ را پذیرفت، سپاه سوم ارتش متجاوز عراق، با استعداد ۱۳ لشکر، تهاجم خود را در روز جمعه ۳۱ تیر ۱۳۶۷ آغاز کردند. حداقل هدف دشمن از این تجاوز این بود که با اشغال قسمت‌های ارزشمندی از سرزمین خوزستان و به اسارت گرفتن بسیاری از نیروهای ایرانی، ضربه‌ای مهلک به ایران وارد کند که در صورت موفقیت، به هنگام مذاکرات پس از جنگ، برگ برنده در دست عراق بود و می‌توانست بیشتر خواسته‌های خود را به‌ طرف شکست‌ خورده جنگ تحمیل کند.

تجاوز بسیار سنگین آن روزهای متجاوزان عراقی، وضعیت بسیار حساسی برای کشور به وجود آورده و نه‌ تنها خرمشهر در آستانه سقوط قرار داشت، بلکه خطر سقوط اهواز، مرکز استان خوزستان نیز ممکن بود. چنین وضعیتی می‌توانست ابتکار عمل امام خمینی(ره) را که با پذیرش قطعنامه ۵۹۸ افکار عمومی جهان را به نفع ایران بسیج کرده بود، خدشه‌دار کند و توازن را در صحنه راهبردی جنگ به سود عراق برگرداند.

رزمنده‌های ایرانی به راحتی خود را نمی‌بازند

با این حال این برداشت و تصور رژیم صدام خیلی زود نقش بر آب شد و رزمندگان اسلام یک‌ بار دیگر دفاع در مقابل ارتش دشمن را برای آزادسازی خاک میهن و پشیمان کردن دشمن آغاز کردند.

رزمندگان داوطلب در شرایطی بسیار سخت در حالی‌ که خودِ فرماندهان لشکرهای سپاه در خطوط مقدم و در کنار جاده اهواز ـ خرمشهر با قوای دشمن درگیر شده بودند، توانستند در کمتر از ۲ شبانه‌‌روز، قوای دشمن را به‌ طور کامل در جبهه جنوبی تا نوار مرزی به عقب برانند.