خلبانی که صدام را به ستوه آورد

 پرویز ذبیحی اترگله ۵ اسفند سال ۱۳۲۲ در قائمشهر چشم به جهان گشود. پدرش برارگل، کشاورز بود و مادرش، آغامار نام داشت. تا پایان دوره متوسطه در رشته تجربی درس خواند و دیپلم گرفت در آذر ماه سال ۱۳۵۰، به استخدام نیروی هوایی ارتش در آمد.

پس از ۲۱ ماه تمرینات نظامی و فراگیری زبان انگلیسی و پرواز‌های مقدماتی با هواپیمای پایپرو و بونانزا و انجام پرواز سلو مستقل برای تکمیل دوره پرواز و پرواز با هواپیما‌های پیشرفته عازم پایگاه هوایی اوکلاهامای آمریکا شد و پس از پرواز با هواپیما‌های آموزشی ت ۴۱ و جت، تی ۳۷ در میان دانشجویان ملیت‏‌های مختلف و پرواز با جت مافوق صوت تی ۳۸ به دریافت نشان خلبانی مفتخر شد و به ایران بازگشت و به جمع خلبان هواپیمای اف- ۵ در پایگاه پنجم شکاری پیوست.

ذبیحی اترگله، در ۵۲ روز اول شروع جنگ تحمیلی ۷۶ مأموریت پروازی انجام داد، وی با شروع جنگ تحمیلی به همراه ۱۴۰ فروند هواپیما‌های شکاری دیگر نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران به پایگاه‌ها و مراکز حساس و استراتژیک عراق حمله و موفقیت‌های زیادی در سرکوبی دشمن کسب کرد.

شهید ذبیحی هواپیما‌های دشمن را وادار به فرار کرد
۱۲ فروند از هواپیما‌های عراقی صبح ۲ اسفند ماه ۱۳۵۹ برای جبران عملیات‌های خلبانان ایران به پایگاه هوایی تبریز حمله کردند که ۶ فروند در آسمان به مانور پرداخته و ۶ فروند دیگر به پایگاه تبریز حمله کردند.

در حین عملیات و هدف‌گیری آنان به پایگاه، هواپیمای خلبان ذبیحی در هنگام پرواز بر روی باند فرودگاه بود که مورد اصابت ترکش راکت یک فروند هواپیمای میگ عراقی قرار گرفت و کابین هواپیمای شکاری اش شکست و او از ناحیه سر زخمی شد.

ذبیحی با مشاهده چنین وضعی به هواپیمای بعدی که می‌بایست با او هم پرواز باشد اطلاع داد که متوقف شود، ولی خود به تنهایی به پرواز ادامه داد و با انجام عملیات تاکتیکی هر ۶ فروند هواپیمای دشمن را به آسمان دریاچه ارومیه هدایت و با آن‌ها که به بمب‌های ناپال مجهز بودند، نبرد کرد و خلبانان آن‌ها را وادار به تخلیه بمب‌ها بر روی دریاچه و سپس با هدف‌گیری آن‌ها دو فروند را در دریاچه ساقط کرد و چهار فروند دیگر به ناچار فرار کردند. خودش هم به دلیل کم شدن بنزین در فرودگاه ارومیه به زمین نشست و پس از ارتباط تلفنی با پایگاه تبریز و اطمینان از وضع پایگاه با بنزین گیری مجدد به پایگاه تبریز برگشت.

به خاطر رشادت‌هایی که انجام داد مورد تشویق قرار گرفت و به ۲ درجه افتخاری ارتقاء یافت، ولی از گرفتن آن امتناع کرد و آن را وظیفه‌ای می‌دانست در برابر اسلام و انقلاب که باید انجام می‌داد. در این مدت وی همچنان به فعالیت‌های درون و برون مرزی ادامه داد و به گردان عملیاتی خود اعلام کرد که طی ۲۴ ساعت آماده خدمت است.

نحوه شهادت
خلبان ذبیحی ۲۲ آبان ۱۳۵۹ پس از انجام عملیات موفقیت آمیز برون‌مرزی موسوم به عملیات لانه زنبور در شمال شرق موصل عراق هواپیمایش مورد اصابت جنگ‌افزار‌های پدافندی دشمن قرار گرفت و به درجه رفیع شهادت نائل شد.

بازگشت سیمرغ به آشیانه پس از ۲۲ سال
پیکر مطهر این خلبان غیور پس از گذشت ۲۲ سال در همان محل شهادتش یعنی شمال موصل تفحص شد و به همراه پیکر‌های تعداد دیگری از خلبانان نیروی هوایی ارتش به کشور بازگشت و در گلزار شهدای روستای اسماعیل کلا (قائم شهر) آرام گرفت. از وی یک پسر و یک دختر به یادگار مانده است.

شهید خلعتبری، شهید ذبیحی، شهید کشوری، شهید شیرودی، شهید مهدوی ملک‌کلایی از جمله شهدای خلبان مازندرانی هستند که در دوران مقدس حماسه آفریدند.

فرازی از وصیتنامه شهید
در فرازی از وصیت‌نامه امیر سرلشکر خلبان شهید پرویز ذبیحی آمده است: پروردگارا! با نام تو آغاز می‌کنم و به نام تو پایان می‌برم، اگرچه ناتوانم و به ناتوانی و عجز خود در پیشگاه مبارکت معترفم.

پدر و مادر عزیز! از زحمات بی‌دریغ شبانه روزی‌تان کمال تشکر را دارم و از اینکه نتوانستم وظیفه فرزندی را ایفا کنم، هر چند غیر قابل جبران است، مرا ببخشید و از شما می‌خواهم مرا با همه بدی‌ها عفو کنید تا روحم در آن دنیا آرامش گیرد.

اگر چه نتوانستم سرباز خوبی برای اسلام عزیز و میهن خود باشم و حافظ دستاورد‌های آن باشم، مرا عفو کنید و امیدوارم فرزندان عزیزم جبران نمایند. از فرزندان عزیز خود می‌خواهم که نهایت کوشش خود را انجام داده و در کسب تحصیل و فضائل اخلاقی کوشا باشند و به مدارج عالیه تحصیلی برسند و از کودکی به وادی مکتب اسلام سوق داده شوند و نگه‌دار اسلام عزیز و قرآن باشند که خداوند همیشه یار و همراه شماست.