عیدانه و بهاریه‌ای برای مجاهدان بی‌مثال وطن

فاش نیوز - این روزها بارش قطرات عشق و رحمت ایزدی، خبر از رسیدن فرشته زیبای بهار را می دهد... زمستان و سرما با نزدیک شدن به اول ماه فروردین، چمدان زمختی خود را بسته اند و شال گردن به دوش، رخت از سرزمین عزیزمان بسته اند و کوچ کرده اند...

این روزها بهار با پاشیدن پولک های باران بر سر شهر، دائما حضور دوباره اش را به رخ می کشد و رسیدنش را به سر در شهر اعلام می کند...

پرندگان خبررسان، با سر دادن نغمه های دلنشین و اهورایی ... با آوازهای شاد و آهنگین ... خبر رسیدن فرشته بهار را منتشر می کنند و سبزه ها در دشت و دمن و کوه و جنگل با روییدن و شادمانی کردن، چکاوک ها و بلبل ها و قناری ها و مرغ عشق ها را همراهی می کنند...

دشت ها و شاخه ها به الوان بیشماری آراسته می شوند و آماده آن می شوند که فرشته بهار، دامن کشان بیاید و با رنگ های متفاوتی از این گل های زیبا، موهایش را تزیین کند...

با دستان ظریف و لطیفش، دست بر روی موهای طبیعت بکشد و جانی تازه به رخ طبیعت و شهر بدهد... نسیم را بفرستد تا با لطافت، پیغام آمدنش را در گوش عالم و آدم زمزمه کند و با جاری چشمه ها و زمزمه باران، سردی و زمختی زمستان را از روی همه بشوید و دل ها را به زلالی رود کند...

بهار آمده و فصل خانه تکانی ست... آن هم امسال که خانه تکانی خانه جسم و خانه دل همزمان شده است... بهار دل ها و بهار طبیعت مقارن شده اند و امسال، بهار جان ها ماه ضیافت و میهمانی الهی، چند روزی هم بر رسیدن بهار پیشی گرفته است....

شاید برای برخی سخت به نظر برسد اما همه آنهایی که شوق دیدار فرشته بهار را دارند، با زبان روزه و حال و هوای زیبا و دوست داشتنی ماه خدا امسال به خانه تکانی می پردازند... فقط فرق این عید با عیدهای دیگر این است که برکت از سر و رویش می بارد و حتی اطعمه و اشربه نیز رنگ و رویی دیگر یافته اند...

سفره هفت سین چیدن و سیب و سبزه و ماهی قرمز و...، در کنار آجیل و میوه های بهاری و شکلات و شیرینی های برنجی و بهشتی و نخودچی عیدی بعلاوه شده اند با زولبیا و بامیه و حلوا و شله زرد و حلیم و فرنی و نان و پنیر و سبزی تازه افطار و دعای افطار و سحر...

همه این روزها با ترتیل خوانی های گروهی قرآن و آذین بستن دل به دعاهای ماه رمضان و احساس خوب بخشش و مغفرت و نزدیکی به خداوند خود... به خانه تکانی روح و خانه تکانی دل می پردازند... روزه داران در خانه ها با نواهای ماه رمضانی در حال غبارروبی هستند و نو کردن سر و رو و لباس و وسایل خانه برای فرا رسیدن سال نو و بهار، با حالی معنوی صورت می گیرد...

در میان این هیاهوی زیبا که در دل شهر برپا شده، ... روزه دارانی هستند که یک ساعت روزه شان به روزه های پر غفلت برخی می ارزد... روزه های میهمانان خاصی که حتی روزه به آنها واجب نیست اما دل عاشقشان بر نمی تابد خور و خواب را در این ماه پر از عشق الهی...

روزه های یک جانباز قطع نخاعی از گردن ... با وجود ریه ای تنگ و نفسی نارسا... که ثواب و عظمت نفس هایش قابل محاسبه نیست! ... آن هم در روزگاری که متاسفانه تعدادی از افراد سالم با بی توجهی یا بهانه های واهی، به خوش گذرانی های عید و بهار مشغول می شوند و روزه را کنار می گذارند.

عبادت هایی که شاید به عبادت های تمام عمر یک فرد عادی می ارزد... نمازهای بر چرخ خوانده یک جانباز نخاعی گردنی... نمازهای نشسته جانبازان قطع پا ... قرآن خواندن های با ریه ای متلاشی و با صدای خس خس نفس جانبازان شیمیایی و ده ها عبادت که به دستان خود فرشته های الهی به عرش برده می شوند...

حال این سوال اینجا پیش می آید که آیا ما وقتی در زیبایی های روزهای عید و روزهای ماه مبارک رمضان غوطه وریم... یادی هم از این شهدای زنده که همه چیزمان را مدیون آنها هستیم می کنیم؟...

آیا به غیر از شمردن سهمیه های اندک فرزندان شهدا یا جانبازان، به فرزندانمان آموخته ایم که قدردان تنهایی های این فرزندان بجا مانده از ایثارگران کشورمان باشند؟...

آیا سری به آسایشگاه های جانبازان زده ایم که تنها تعداد اندکی از ایثارگران از نسل غیرت و دفاع، از آنها بجا مانده اند؟!...

آیا به رزمنده یا جانباز یا مادرشهیدی که در کوچه مان در کنج تنهایی و انزوا روزگار می گذراند، سری زده ایم؟ ...

و هزاران سوال دیگر که خوب است در این التقاط حال خوش عید و ماه عشق، از خودمان بپرسیم....

بی شک روح و دلی که به عشق الهی و لطافت بهار تازه شده باشد، پا را به مسیرهای عاشقانه ای خواهد کشاند که رنگ قدرشناسی از جانفشانان وطن را داشته باشد.

بد نیست برای رسم ادب بجا آوردن، همچون برخی که سال نوی خود را در سرزمین های نور و مناطق عملیات یدر جوار قدمگاه شهدا آغاز می کنند... ما هم در آغاز سال نو و ایام عید به عزیزان گمنام داخل شهر و کوچه مان سری بزنیم...

با یک شاخه گل و یک جعبه شیرینی، میتوان دل یک پدر شهید را که تنها فرزندش را در راه وطن از دست داده، شاد کرد و به او فهماند که تنها نیست!

سری بزنیم که به آنانی که باید سفره هفت سینشان را بر سر مزار شهیدشان بچینند و سال را با قاب عکس او نو کنند...

میتوان به خانه مادرشهید سالخورده کوچه مان رفته و در خانه تکانی به او کمک کنیم... به مادری که سال هاست قاب عکس پسر شاخه شمشادش را به عنوان یکی از اجزای سفره هفت سین می گذارد...

خوب است دعا کنیم برای همسرشهیدی که تمامی سالهای پس از شهادت همسر، بار زندگی را به دوش کشید و ده ها عید را بدون او سپری کرد و فرزندانش را با جای خالی پدر بزرگ کرد و اجازه نداد این جای خالی را خیلی احساس کنند...

بد نیست دست بگیریم از خانواده رزمنده ای که عیدش در بیمارستان و با بستری شدن پدر می گذرد و سفره هفت سین کوچک محقری را باید کنار تخت پدر در بیمارستان بچینند...

راه دوری نمی رود اگر به فرزندانمان بیاموزیم که سفر و خوش گذرانی تنها قشم و شمال و شیراز و .... نیست و سفر ساده و خاکی ای همچون راهیان نور، شاید ارزشش از سفرهای ساده بیشتر باشد...

و بد نیست خوب به خاطر بسپاریم که اگر این روزها سفره افطارمان پهن است و سفره هفت سینمان به زیبایی چیده شده... این را مدیون همان خانواده هایی هستیم که در مشغله روزگار فراموششان کرده ایم و ایثاری بی مثال برای آرامش و امنیت ما کرده اند.

خانواده هایی که جای شهیدشان سر سفره هفت سین و افطار... خالی ست...!

آنهایی که اجازه ندادند ایران، غزه شود!...

دعایشان سر سال تحویل و سر سفره افطار، بدرقه راهمان باد

به امید بهاری شدن دل هایمان با ظهور گل زیبای نرگس...

شهیدگمنام