زمانی که آرزوهایمان اندازه توانمان نبود!

به گزارش خبرنگار فرهنگی حیات؛ محمد جواد ظریف وزیر امور خارجه پیشین کشورمان در یادداشت اینستاگرامی خود نوشت: «چند سال پیش در برابر پرسشی سخت، پاسخ دادم: «خودمان انتخاب کردیم». بسیاری از آن سخن رنجیدند.» ظریف در ادامه با ارجاع به جمله‌ای از مرحوم پروفسور روح‌الله رمضانی، با این مضمون که ایرانیان در پانصد سال گذشته نتوانسته‌اند میان اهداف و امکانات توازن ایجاد کنند، نوشت: «ما در طول تاریخ اهدافمان را بر اساس آرزوهایمان چیده‌ایم و به توانایی‌هایمان توجهی نکرده‌ایم. گرایش تاریخی ما برای رسیدن به آرزوها بدون در نظر گرفتن امکانات، نه تنها در سیاست خارجی نمایان است، بلکه در شکل‌گیری خطوط متراکم خودرو پشت هر تونل کم عرض نیز دیدنی است.»

ظریف بر این باور است که «به اندازه توانمان آرزو کنیم»؛ اما سوال اینجاست که آیا شهدای نخبه جنگ مانند شهید حسن باقری ها، شهید محسن وزوایی ها، شهید مصطفی چمران ها و ... هم فکر وی بودند؟ بر دنیا پوشیده نیست، زمانی که در سال 59 ارتش عراق جنگی تمام عیار را بر ایران تحمیل کرد و در دوران 8 سال دفاع مقدس،شرایط دو کشور به لحاظ لجستیکی و حمایتی کاملا با یکدیگر متفاوت بود؛ یک طرف ایرانی بود که تازه مردمش انقلاب کرده بودند و هنوز آنطور که باید، فرصتی دست نداده بود تا بسیاری از نهادها سازماندهی شوند و آنسوی این موازنه نابرابر عراقی قرار داشت که پیدا و پنهان از حمایت بین المللی گسترده ای برخوردار بود.

عراق از سوی اتحاد جماهیر شوروی، چین و پس از آن فرانسه به لحاظ ادوات جنگی تغذیه می شد و اینان سه تامین کننده اصلی جنگ افزارها برای این کشور بودند. در اینجا باید یادآور شد که صدام حسین علاوه بر خرید سلاح های نظامی و اتصال به منبع مغذی ادوات جنگی، به صورت پنهانی از سوی کشور آمریکا حمایت می شد و سازمان سیا مبدا تسلیحات نظامی این کشور را مرتبا بررسی می کرد که مبادا به لحاظ تسلیحاتی و قدرت نظامی در طول جنگ با ایران کم بیاورد.

کشورهای ثروتمند حوزه خلیج فارس حامیان مالی اصلی عراق در این جنگ ناجوانمردانه بودند؛ کشورهای عربستان صعودی با بیش از 30 میلیارد دلار، کویت با کمکی بالغ بر 8 میلیارد دلار و امارات متحده عربی نیز با 8 میلیارد دلار به ترتیب در ردیف های اول کمک کننده به صدام در این ترازوی بی عدالتی بودند. البته که نباید استفاده ناجوانمردانه عراق از سلاح شیمیایی به پیشتیبانی از کشورهای مدعی حقوق بشر را نادیده گرفت. تعداد زیادی از مردم غیرنظامی سردشت، نودشه و اشنویه در معرض بمباران شیمیایی قرار گرفتند که کم حافظه ترین انسانها نیز آن جنایات دردناک را به یاد دارند.

آنچه که نیاز داریم آن است که گاهی به خودمان یادآوری کنیم که چه چیزی یاری دهنده ما در این جدال نابرابر بود؟ آن زمان توانمان کم بود اما آرزویمان کم نبود تا به هر قیمتی سازش کنیم؛ ما برای خاکمان، حفظ و نگهداری از آن خون دادیم، جوان دادیم، نخبه دادیم، زن و مرد کنار هم ایستادیم؛ اما وجبی از خاک کشور را به بیگانه هدیه نکردیم.