شنبه 31 خرداد 1399 , 09:28
«چمران خمینی» اسطوره‌ای که در کادر سینما غایب است
نهضت امام خمینی (ره) انقلابی بنیادین برای بروز و ظهور مردان و زنانی بود که می‌توانستند قهرمان ملی کشور خود باشند که سلطه طاغوت پهلوی این اجازه را به آنها نمی‌داد. ممکن است که در عصر پهلوی با نام‌های بزرگ در حوزه‌های علمی و هنری مواجه شویم اما این نام‌ها به دلیل یک بعدی بودنشان و همان روحیه سرکوب و سانسور شاهان پهلوی چندان‌که باید مؤثر نبودند.
این حضرت امام (ره) بود که با حرکت توفنده خود، زنجیرهای بسیاری را از دست و پای مردم ایران باز کرد و به فرزندان ایران جرات حرکت و رشد داد. ابعاد پنهان شخصیت آنها را عیان کرد و قهرمانان بسیاری را وارد عرصه جهانی کرد. سیاهه این نام‌ها چنان زیاد است که فقط ثبت آنها خود کتابی مستقل خواهد شد.
در میان این مردان بزرگ خود به‌تنهایی یک ملت‌اند، نام «مصطفی چمران» به‌سان ستاره قطبی نه‌تنها در آسمان ایران که در گستره جهان می‌درخشد. دانشجوی برجسته و ممتاز دانشگاه «برکلی» با پیروزی انقلاب اسلامی ایران به کشور خود بازگشت تا وارد مرحله مهمی از زندگی خود شود.
حضور مصطفی چمران در جنگ تحمیلی و مبارزه با تجزیه‌طلبان مؤثرتر از آنی است که بشود آن را در حاشیه قرار دارد. شهید چمران از آن دسته از فرماندهانی است که به دلیل موقعیت علمی، جهادی و معنوی خود جایگزینی نخواهد داشت. چمران علاوه بر شکوه یک فرمانده نظامی، روحیه لطیف یک هنرمند، آینده‌نگری یک سیاستمدار کهنه‌کار، سلحشوری یک جهادگر انقلابی و معنویت یک سالک واصل را باهم داشت و همه این‌ها از او قهرمانی بی‌بدیل ساخته بود که به دلیل هم‌نفسی با امام راحل او به «چمران خمینی» بدل کرده بود.
بااین‌همه قهرمانی چون «مصطفی چمران» در کادر عاری از قهرمان سینمای ایران همچنان غایب است. به‌جز فیلم سینمایی «چ» به کارگردانی «ابراهیم حاتمی کیا» و سریال «رقص پرواز» هنوز هیچ اثری درباره «شهید چمران» ساخته نشده است. دو اثر نام برده شده را باید اثرهایی دانست که بیانگر نگاه و دغدغه شخصی سازندگان آن‌هاست تا نگاهی واقع‌گریانه به شخصیت «مصطفی چمران».
البته که باید پذیرفت نزدیک شدن به شخصیتی مثل چمران و تبدیل آن به یک کاراکتر سینمایی دشوار است. بخصوص که شناخت چمران به‌سادگی میسر نخواهد بود. بااین‌وجود غفلت سینماگران و مدیران فرهنگی از این شخصیت بی‌نظیر قابل توجیه نیست.
وقتی آثار سینمایی ایران مشحون از سیاه‌انگارهای بیمارگونه، شبه‌قهرمانان پوشالی و بی‌هویت و داستان‌های مبتذل است حرکت به سوی قهرمانان بزرگ و کایزمایی که برای همه مردم قابل ستایش و احترام است نیازی ضروری هم برای سینما و هم برای مردم است.
