اگر اسکندر نبودم... .

فاش نیوز- زمانی که اسکندر (پادشاه مقدونی) برای لشکرکشی به ایران حرکت می‌کرد، از همه طبقات نزد او می آمدند، اما دیوگنس (دیوژن) حکیم معروف یونانی که در کورینت به سر می برد، کم ترین توجهی به او نکرد.

 اسکندر شخصا به دیدار او رفت. دیوژن در برابر آفتاب دراز کشیده بود. چون حس کرد جمع فراوانی به سوی او می آیند کمی برخاست و چشمان خود را به اسکندر که با جلال و شکوه پیش می آمد خیره کرد٬ ولی هیچ فرقی میان اسکندر و یک مرد عادی که به سراغ او می آمد نگذاشت و شعار استغنا و بی اعتنایی را حفظ کرد. اسکندر به او سلام کرد و گفت: «اگر از من تقاضایی داری بگو.»

  دیوژن گفت: «یک تقاضا بیشتر ندارم. من از آفتاب استفاده می کردم٬ تو اکنون جلو آفتاب را گرفته ای٬ کمی آن طرف تر بایست.» این سخن در نظر همراهان اسکندر خیلی حقیر و ابلهانه آمد. با خود گفتند عجب مرد ابلهی است که از چنین فرصتی استفاده نمی کند٬ ولی اسکندر که خود را در برابر مناعت طبع و استغنای نفس دیوژن کوچک دید، سخت در اندیشه فرو رفت. همراهان اسکندر به دیوژن ریشخند زدند!

اسکندر خندۀ تلخی سر داد و گفت: «اگر من اسکندر نبودم، دلم می‌خواست دیوژن باشم نه کس دیگر.»

دیوژن بدون هراس در جواب اسکندر گفت: «من هم اگر دیوژن نبودم دلم می‌خواست هر کس دیگری باشم غیر از اسکندر!»
 مناعت طبع، زندگی شرافتمندانه و داشتن عزت نفس یکی از بزرگترین نعماتی است که خداوند به بندگانش ارزانی داشته است. اگر کسی خودش را بندۀ واقعی خداوند بداند به جز درگاه لایزال الهی در برابر هیچ مخلوقی سر تعظیم فرود نمی آورد. هیچ زندانی تاریک تر و بدتر از این نیست که انسان اسیر و بندۀ دیگران شود. انسان اگر اسیر دیگران شد، مجبور است به انسانیت و ارادۀ خود پشت پا بزند و به فکر و نقشۀ دیگران عمل کند و تن به ذلت بدهد.
 

 برای داشتن عزت نفس و زندگی شرافتمندانه باید کار و تلاش خود را مضاعف کنیم. خداوند از افراد تنبل بیزار است. وقتی انسانی تنبلی پیشه کند و از کار و تلاش بترسد، مجبور می شود برای گذران زندگی جلوی این و آن دست دراز کند. دست درازی به سوی دیگران شرافت آدم را لکه دار می کند.

 قناعت و بی نیازی حافظ کرامت و عزت نفس انسان می شود. اگر می خواهیم آزادانه زندگی کنیم باید مثل بندگان و غلامان کار کنیم و زحمت بکشیم. اگر کاری به ما پیشنهاد شد نباید بگوییم این کار سبب کسر شأن من می شود.

 چنانچه با کار و زحمت پول درنیاوریم مجبور خواهیم شد چشم طمع به ثروت غیر بدوزیم و بار زندگی خود را روی دوش دیگران بیندازیم. استمداد از دیگران، انسان را خوار و حقیر می کند. رسول خدا فرمود: «از رحمت خدا دور است آن کسی که سنگینی زندگانی خود را روی دوش‏ اجتماع بیندازد.»
 

جانباز رمضانعلی کاوسی