خبرگزاری فارس، جانباز علیرضا برخورداری که بیش از  ۳۹ سال با ۲ هزار ترکش در بدنش روزگار می‌گذراند،‌ بعداز سال‌ها مجاهدت و استقامت به یاران شهیدش پیوست. مراسم تشییع و تدفین این شهید والامقام ظهر امروز (یکشنبه ۲۳ بهمن ماه) در بهشت زهرای تهران برگزار شد و پیکر مطهرش در قطعه ۵۱ بزرگ‌ترین گلزار جهان آرام گرفت.

به همین مناسبت مراسم یادبودی روز سه‌شنبه از ساعت ۱۸ تا ۱۹:۳۰ در مسجد جامع نظام مافی در خیابان آیت‌الله کاشانی تهران برگزار می‌شود.

۲۰۰۰ مهمان ناخوانده و یک دنیا برخورداری از نعمات جانبازی!

اما جانباز شدن برخورداری که در قسمت تعاون جبهه فعالیت می‌کرد، به روایت خودش بخوانید: مردادماه سال ۱۳۶۲، دو روز بعد از عملیات والفجر ۳ در منطقه گیلان‌غرب هنگام بمباران در آمبولانس نشسته بودم که ناگهان گلوله بمب خوشه‌ای امانم نداد و درست به وسط کاپوت خودرو اصابت کرد. چشمم سیاهی رفت. تصور کردم دیگر کارم تمام شده، تمام بدنم از شدت گرما می‌سوخت.

روایت دردناک علیرضا برخورداری از زندگی با ۲ هزار ترکش 

احساس می‌کردم هنوز درون خودرو و میان آتش گرفتار شده‌ام. خیلی خوش شانس بودم که موج انفجار مرا از آمبولانس به بیرون پرتاب کرده بود، هنوز آتش دشمن بر سرمان می‌ریخت. چشمم به شیاری افتاد که احساس کردم پناهگاه خوبی است. به هر سختی بود خودم را کشان‌کشان به شیار رساندم. همین که می‌خواستم نفسی تازه کنم، ناگهان برای بار دوم بمبی در یک قدمی‌ام منفجر شد. دیگر هیچ چیز نفهمیدم.

آقای برخورداری را همراه با دیگر مجروحان با وانت به عقب جبهه منتقل کردند. از آنجایی که فکر کردند شهید شده است، پیکرش را به سردخانه منتقل کردند. ۳ ساعتی طول کشید که یک پرستار متوجه زنده بودنش شد و فریاد زد:  زنده است. 

او درباره شرایط زندگی‌اش بعد از چهار بار جانبازی با وجود ۲ هزار ترکش در بدن گفت: این تکه‌های آهن دیگر جزو پوست و استخوانم شده. با اینکه سال‌هاست از جنگ و مجروح شدنم می‌گذرد اما هنوز ترکش های بمب خوشه‌‌ای با من همراه است. ۳۹ سالی می‌شود که من با این ترکش‌ها زندگی می‌کنم. همه جای بدنم، از سر گرفته تا نوک انگشت پاهایم ترکش خورده اما پاهایم سهم‌شان بیشتر است به طوری که وقتی پیاده‌روی می‌کنم این ترکش‌‌ها از پوستم بیرون می‌زند، من به این زندگی عادت کرده‌ام! بی جهت‌نیست که او را رکورددار استقامت در برابر ترکش‌‌ها می‌دانند.