به دهم برجم نمیرسه

خداوندا این چه ظلم وستمی میباشد که بعد ازجنگ این عزیزان میبایستی آرامش داشته باشند به مشکلات فراوان گرفتار شدند.برای عدالت جنگیدیم کجاست اون عدالت که بخاطرش این همه خون ریخته شده و....حالا باید شاهد آن باشیم که کسانیکه از اول جنگ از کشور رفتند با مدارکهای خارجی و سرمایه های کلان برگشتند و در حال نابودی ارزشهای نظام هستند و همه تماشاگر شدیم چه شد اون همه رشادتها و برادریها ... (شاید همه خواب ورویا بود)

هرکشوری که دران جنگ بوده به ادمهایی که از جنگ اسیب دیدند بهترین امکانات را در اختیارشان گذاشته از کثیفترین حکومتها تا کشورهای پیشرفته امریکا المان و.......ولی متاسفانه در کشور ما برعکس کسانی که اسیب دیدند بدلایل نگرشهای سیاسی بیشترین ظلم در حقشان ایفا میشه روح امام عزیز شاد فرمود نگذارید پیشکسوتان جهاد وشهادت در پیچ وخم زندگی فراموش شوند ولی متاسفانه همه فراموش شدند

برادر عزیز
بدان دراین شرایط باید پارتی کلفت داشته باشی تا حق ترا بدهند
منم همان درد بی درمان دارم برادر عزیز قانون برای ما حق قایل شده اما باسلایق متفاوت روبرو وبعضا اصلا اجرا نميشود
برای امثال من اگر اصلاح تبصره 2 ماده 39 اجراشود مشکلات مالیم حل میشود اما بااین مسئولین دلسوز که داریم هرگز اجرا نميشود

باسلام . خدا شاهد است جانبازان زیر25درصد مستمری بگیر با حقوق ماهیانه 600الی 700 زندگی زیر خط فقر دارند و حرف از شرمندگی جلو ی زن و بچه گذشته و همیشه این امر باعث اختلافات شدید در خانواده ها شده تا حدی که بیشتر خانواده ها از هم متلاشی شده لذا خواهشمندیم تجدید نظری در مورد کلیه جانبازان اتخاذ گردد .

مدتی است که به نوشته های این سایت نگاه می کنیم ، مملو از گلایه های جانبازان و ایثارگرانی است که از شدت تنگدستی به ستوه درآمده و شکوه و ناله آنان این فضا را متاثر می کند.
آنچه در اکثر این نوشته ها خیلی به چشم در می آید این است که این عزیزان ابراز می دارند از بابت خود شکایتی ندارند بلکه شرمندگی آنان در برابر خانواده های خود که همسر و فرزندانشان می باشد آنان را بشدت آزار داده و تحمل این همه فشار را ندارند.
داشتن فرزند دانشجو ، دختر دم بخت و سایر موارد که هزینه ها ی خاص خود را دارند از توان آنان خارج است و آنان نمی توانند این شرایط را تحمل کنند.
خدا هیچ مردی را شرمنده زن و بچه اش نکند. جمله ای که بارها شنیده ایم ولی اکنون بوضوح شاهد آن هستیم.
اما مقصر کیست ؟ بنیاد ؟ رئیس بنیاد ؟ وزرا یا رئیس جمهور؟
جواب این هست : هیچکدام .
مقصر واقعی روزمرگی ها و بی توجهی ها از طرف عام به این قشر است.
وقتی پزشکی از پذیرش جانباز ضایع نخاعی طفره می رود مقصر است ، اما او می گوید من نیازی به بنیاد ندارم و بیرون اند تومان در می آورم و بنیاد به من نیاز دارد.
این بی توجهی آفتی شده در برابر نیازهای اساسی جانبازان به حمایت های اکثرا" دولتی ، اما در دستگاه ها نیز قانون سلیقه ای اعمال می شود ، برای مثال فوق العاده ایثارگری طرح جامع خدمات رسانی به ایثارگران در برخی از ادارات پرداخت می شود و در برخی دیگر خیر و هیچکس هم پاسخگو نیست.
همه اینها به کنار، حال چه باید کرد ؟ آستانه تحمل این جانبازان هم حدی دارد.
مدتی پیش یک دستفروش از شدت فقر در خرمشهر سوخت و جان خود را از دست داد. حال اگر جانبازی چنین کاری کند هزینه آن به گردن کیست؟
آیا باید دست روی دست گذاشت و شاهد این همه وقایع بود و سکوت کرد؟
پرداخت حقوق مکفی به جانبازان زیر 25 و رزمندگان معسر هم باید به این موارد اضافه کرد.
یک روز آمدند به ما سهام عدالت دادند ، آنهم کارخانه های ورشکسته و کلی وعده حال انگار نه انگار.
ای بابا همین جوانها بودند چهار ستون سالم سینه ستبر کردند تا این مملکت روی آرامش را ببیند ، چه شده دیروز را یادتان نیست و امروز از کنار ویلچر همین دیروزی ها با عینک دودی رد می شوید که مثلا" شما را ندیدم.
اما ما شما را می بینیم و سنجش می کنیم از وعده های که دادید چه حاصل شده و اگر نیاز شود سکوت خود را مثل بسیجی های بی ترمز می شکنیم و شما را زیر سئوال در برابر جامعه خواهیم برد تا آنان قضاوت کنند.
چه کسی متضرر خواهد شد؟

سیر را زگرسنه چه خبر باشد تا اون بالا نشسته اند از سر صدقه جانفشانی های ما به چشمشان نمی اییم