چه باید کرد؟

اسماعیل مرتضایی -  هیچ می دانید در بین ۱۴ کشوری که بعد از جنگ جهانی دوم درگیر جنگ شدند، جمهوری اسلامی ایران کمترین خدمات و امکانات را به از جنگ برگشته های خود داده است. اما در عین حال به دلیل تبلیغات دروغ، بیشترین منت بر سر این افراد و خانواده هایشان گذاشته می شود؛ به همین دلیل بعضی جانبازان از گفتن اینکه جانباز هستند ابا دارند.
بسیـــــاری از رزمنده های دفاع مقدس، به ویژه بسیجی ها، به دلایل اعتقادی و باورهای دینی در جبهه ها حاضر شده بودند. این رزمنده ها اگر خسارتی هم دیدند، در وهله اول برای خداوند متعال بود. اگر به یک فرد سالم با دانسته های خیلی عادی گفته شود که سلامتی و جان تو را با امکانات مادی و سهمیه معاوضه کنیم، وی نمی تواند این حرف را بپذیرد اما روایت های جاهلانه درباره رزمندگان و جانبازان ما وجود دارد که آن را باید به پای مظلومیت شان نوشت.

متاسفانه جامعه با این افراد نه تنها به عنوان مجاهد فی سبیل الله و مدافع دین و کشور برخورد نکرد، بلکه نهادهای مسئول چنان برخورد زننده و غیرانسانی ای با این رزمنده ها داشتند که این بچه ها برخلاف خواسته امام راحل، در کوچه پس کوچه های زندگی به فراموشی سپرده شدند. هرچند رزمنده ها با خدا معامله کرده بودند، اما حقشان نیز این نبود که به عنوان «مزاحم» با آنها برخورد شود، به خصوص از طرف بنیاد و مسئولی که وظیفه داشت به آنان خدمت کند. نحوه رفتار با جانبازانی که در بیمارستان ها و آسایشگاه ها بستری می شدند در حد قهرمانان ملی و دینی نبود؛ کمتر جامعه ای پیدا می شود که با قهرمانان خود اینگونه برخورد کند.
در بین ۱۴ کشوری که بعد طی جنگ جهانی دوم درگیر جنگ شدند، کشورما کمترین خدمات و امکانات را به از جنگ برگشته های خود داده است. تا جایی که دواطلبین و مجاهدین فی سبیل الله که با مال و جانشان از دین خدا و کیان و ناموس وطن سال های عمر خود را در خطوط آتش و خون گذراندند و با دهها بار مجروحیت چون حرکت خود را تجارة با خدای بزرگ می دانستند حتی یکبار به بنیاد نیز رجوع ننمودند. در قوانین بالا دستی نظام آنها را حتی بعنوان ایثارگر و از جنگ برگشته نیز محسوب نمی نمایند تا جایی که خدمت سربازی تا پایان وقت اداری در پادگان های تهران درسال ها پس از جنگ از نظر اداری  ارزش بیشتری از رزم دواطبین و مجاهدین فی سیبل الله  - که جایگاه امروز ایزان اسلامی و تمام قدرت  منطقه ای و جهانی آن  بعنوان قدرتی بلامنازع که امریکا و دیگر ابر ظالمین را از فکر براندازی به مذاکره مستقیم با ایران وا داشته - وامدار رزم بی امان همین جوانان پاک و مومن و مسئولیت پذیر است، داراست .
اما در عین حال به دلیل تبلیغات دروغ، بیشترین منت بر سر این افراد و خانواده هایشان گذاشته می شود؛ به همین دلیل بعضی جانبازها از گفتن اینکه جانباز هستند ابا دارند. در کنار آسیبی که جانبازان دیده اند، همسران و فرزندان آنان نیز دچار آسیب شده اند. فرزندان این جانبازان هربار که از خانه خارج می شوند استرس این را دارند که آیا وقتی به خانه برمی گردند هنوز پدرشان نفس می کشد یا نه و این اضطراب همیشه همراه آنان است. اعضای خانواده جانبازان به دلیل شدت فشارهای روحی که به آنها وارد می شود، جانباز شده اند! چه باید کرد؟