شهید محمد رضا شفیعی

پاسدارشهید "محمد رضا" در سال 1346در قم به دنیا آمد و با آمدنش رزق وروزی پدرش خیلی رونق گرفت .14سال داشت  و برای اعزام به جبهه  شناسنامه اش را دستکاری کرد و 1 سال به سن خود اضافه کرد. حدوداً از سال 60 تا 65 در جبهه حضور داشت .

 

مادرش خواب دیده بود: محمدرضا از در خانه داخل آمد یک لباس سبز پر از نوشته بر تنش بود و یک شاخه گل در دستش  ولی جلو که آمد یک بقچه سبز کوچک شد. سه مرتبه گفت: مادر برایت هدیه آوردم، ..

محمدرضا ترکش توی شکمش خورده بود و زخمی داخل کانال افتاده بود و قرار بود بعد از چند ساعت به عقبه منتقل شود ولی زودتر از نیروهای کمکی، عراقیها رسیدند و اسیر شد. وی  را به ارودگاه اسرا در شهر موصل منتقل  که بعد از 10 روز اسارت به شهادت  رسید و پیکر او را در قبرستان الکخ مابین دو شهر سامرا و کاظمین دفن کردند .

 یک روز اخبار اعلام کرد 570 شهید به میهن باز گشته، مادرشهید سه چهار شب قبل خواب دیده بود پدرمحمد رضا  با یک قفس سبز و یک قناری سبزآمده بود به دیدنش . گفت: این مژده را می دهم بعد 16 سال مسافر کربلا بر می گردد.

 بعد از 16 سال پیکری را از زیر خروارها خاک بیرون آورده بودند،  نورانی و معطر بود، موهای سر و محاسنش تکان نخورده بود، چشمهایش هنوز با من حرف می زد، بعثی های متجاوز بعد از مشاهده پیکر" محمدرضا "برای از بین رفتن این بدن آن را 3 ماه زیر آفتاب داغ قرار داده بودند باز هم چهره او به هم نخورده بود،  فقط بدنش زیر آفتاب کبود شده بود، حتی می گفتند یک نوع پودری هم ریخته بودند ولی اثر نکرده بود.  می گفتند در مرز، هنگام مبادله شهداء سرباز عراقی با تحویل دادن پیکر شهید گریه می کرد و صدام را لعن و نفرین می کرد که چه انسان هایی را به شهادت رسانده است

یکی از همرزمان شهید می گفت: من می دانم چرا "محمدرضا" بعد از 16سال  سالم بر گشته! او غسل جمعه اش، زیارت عاشورایش، نماز شبش ترک نمی شد، همیشه با وضو بود، و هر وقت در مجلس روضه شرکت می کرد یا ما در سنگر مصیبت می خواندیم، همه با چفیه اشکهایشان را پاک می کردند ولی محمدرضا اشکهایش را به بدنش می مالید و گریه می کرد.