قولی که فرمانده شب قبل از شهادتش گرفت

سردار شهید «جمشید سلیمانی» اوایل دهه 40 در روستای جلگه پل‌دختر دیده به جهان گشود. او سال 1356 در رشته همافری نیروی دریایی قبول و جهت گذراندن دوره آموزشی به بندر انزلی رفت. طی مدت آموزش از دانشجویان ممتاز آن دانشکده بود.

جمشید یکی از نیروهای بسیار قوی و فرمانده اطلاعات عملیات تیپ 57 حضرت ابوالفضل(ع) بود و سرانجام در 5 مهر  1365 در منطقه نوسود بر اثر انفجار و اصابت ترکش در 21 سالگی به شهادت رسید. برادرش حمید نیز که از فرماندهان عملیاتی لشکر 57 حضرت ابوالفضل(ع) لرستان بود، 3 ماه بعد در 24 دی 1365 در منطقه عملیاتی کربلای 5 به برادر شهیدش پیوست.  دو برادر در عملیات‌های متعددی از جمله بستان، هویزه، دب حردان، جفیر، شلمچه، کوشک، خرمشهر، شرهانی، میمک، طلائیه، پاسگاه‌ زید، دارخوین، سومار، شرق بصره، دهلاویه و نوسود حماسه‌ها آفریدند. خاطره‌ یکی از همرزمان شهید در منطقه غرب کشور: در منطقه نوسود پاوه، به همراه «جمشید» برای شناسایی رفته بودیم، پس از اتمام کار به عقب برگشتیم، دیر وقت بود و هوا به شدت سرد. وقتی به سنگر رسیدیم، دیدیم که تعدادی از بچه‌ها در سنگر کنار هم خوابیده‌اند، به نحوی که جایی برای ما نبود. جمشید چند تن از بچه‌ها را جابه‌جا کرد تا جایی برای خوابیدن یک نفر مهیا کند، سپس از من خواست که در آنجا بخوابم، من هم که به شدت خسته بودم ، بدون اینکه فکر کنم جمشید کجا می‌خوابد، در همان جا خوابیدم. وقتی برای نماز صبح از خواب بیدار شدم، ناگهان به یاد جمشید افتادم، نگران شدم، می‌دانستم که در اطراف ما سنگر دیگری وجود ندارد، وقتی از سنگر بیرون آمدم دیدم که جمشید بیرون سنگر خوابیده و از سرما به خود می‌لرزد. بالای سرش رفتم و او را بیدار کردم. من را به خداوند قسم داد که «تا من زنده‌ام، این موضوع را بازگو نکن» شب بعد مجدداً به اتفاق جمشید به شناسایی رفتیم که روی مین رفت و اجر اخلاص و پاکی خود را گرفت و به یاران شهید خود پیوست.