شنبه 07 شهريور 1394 , 11:17
فکر کن من هم یک آهو...!/تصاویر
وقتی تاکسی به خیابان امام رضا رسید و چشمم از دور به گنبد طلایی امام رضا و پرچم سبزش که بر فراز گنبد خودنمایی می کرد، افتاد... دلم ریخت
شهید گمنام- ... وقتی تاکسی به خیابان امام رضا رسید و چشمم از دور به گنبد طلایی امام رضا و پرچم سبزش که بر فراز گنبد خودنمایی می کرد، افتاد... دلم ریخت و باور کردم که حقیقتا" در مشهدم و امام به میهمانی روز میلاد خودش مرا پذیرفته ... اشک در چشمانم حلقه زد و به یاد ابیاتی از حافظ علیه الرحمه افتادم که
...
هر چند غرق بحر گناهم ز صد جهت
تا آشنای عشق شدم ز اهل رحمتم
می خور که عاشقی نه به کسب است و اختیار
این موهبت رسید ز میراث فطرتم
من کز وطن سفر نگزیدم به عمر خویش
در عشق دیدن تو هواخواه غربتم
دریا و کوه در ره و من خسته و ضعیف
ای خضر پی خجسته مدد کن به همتم
دورم به صورت از در دولتسرای تو
لیکن به جان و دل ز مقیمان حضرتم...
... نمی دانستم به راننده بگویم که در باب الجواد پیاده ام کند یا باب الرضا! ... شنیده بودم که هر کس از در باب الجواد وارد شود و امام رضا را به جوادش قسم دهد، امام دستش را رد نمی کند و به خاطر امام جواد به او نظر بیشتری می کند و ... از طرف دیگر می گفتند که امام دم در باب الرضا به استقبال می آید و به زائران خوش آمد می گوید...
خلاصه به عشق جواد الائمه گفتم در باب الجواد پیاده ام کند... روبروی در که پیاده شدم، جمعیت زیادی که فوج فوج برای عرض تبریک در صبح میلاد به حرم مشرف می شدند، توجهم را جلب کردند... از در وارد شدم و ابتدای صحن جامع ایستادم و اذن دخول خواندم... اأستأذنک یا رسول الله ؟.... اأستأذنک یا علی بن موسی الرضا ؟! ...
باورم نمیشد که در روز میلاد در حریم امن و حرم باشکوه امام رضا باشم... و باز به یاد بیتی افتادم که می گفت
دیدم همه جا بر درو دیوار حریمت
جایی ننوشته است گنهکار نیاید...!
... تمام صحن ها پر از جمعیت بود و برای رسیدن به صحن انقلاب ربع ساعتی زمان لازم بود... ترافیک انسانی عجیبی در مسیر صحن ها از در باب الجواد تا رسیدن به ضریح ایجاد شده بود ... ولی همین انتظار برای رسیدن و گذشتن از صحن جامع رضوی... صحن غدیر... صحن جمهوری که رنگ آبی صحنش دل را می برد ... و صحن انقلاب که روبروی گنبد طلایی و زرد رنگ امام است، بسیار زیبا و دلچسب بود...!
... جمعیت اجازه نمی داد ، دستت به ضریح برسد اما میتوانستی در چند متری ضریح بایستی و دست به سینه بگذاری و چشمانت را دریا کنی و عقده دل را باز ... و بگویی آنچه دل تنگت می خواهد را برای امام ... و بخوانی برایش از ته دل
من کز وطن سفر نگزیدم به عمر خویش
در عشق دیدن تو هواخواه غربتم
... وقتی ساعاتی از صبح یا شب در حرم باشی، منظره های زیبا زیاد میبینی... مناظری که دستان هنرمند امام رئوف به زیبایی در پیش چشمت خلق می کند... بیمارانی که روبروی گنبد نشسته اند و توسل کرده اند برای شفا... چشم هایی که به گنبد خیره شده اند و به هیچ چیز دیگری نظر ندارند... کودکی را میبینی که شفا می گیرد و ناباورانه می بینی که خدام او را بغل می گیرند و دوان دوان از نزدیکی جمعیت دور می کنند و مردم که به دنبال بنده نظرکرده خدا می دوند تا تکه ای از لباسش را به نیت شفا بردارند!...
مردمی را می بینی که به پای کبوتر زخمی سربند می بندند به نیت حاجت ... یا افرادی که به عرض ارادت روبروی گنبد ایستاده اند... یا آنهایی که با چشمانی اشکبار گوشی هایشان را به طرف ضریح نگه داشته داشته اند تا دلدادگانی که نتوانسته اند به این سفر عاشقانه بیایند، از راه دور سلامی بدهند و دل را آرام کنند... تعدادی از مردم گل در دست گرفته اند و به طرف حرم و ضریح می روند تا با آنها ضریح امامشان را گلباران و عشق باران کنند... گروه هایی هم هستند که عکس های شهدایشان را در دست گرفته اند و همراه با خواندن مداحی و شاخه گل در دست به طرف حرم حرکت می کنند...
گاهی هم خدام حرم برای اجرای مراسم خاصی یک جا جمع می شوند و مردم هم به دورشان... و خادمان از معجزات و کرامات ضامن آهو می گویند... خادمی می گفت یک بار در تاریکی در برف گیر کرده بود و راه را در جاده گم کرده بود... وقتی مستاصل شده بود، یکباره چوبدستی که در حرم دستش می گیرد آمده بوده جلوی ماشین و راه را روشن کرده بوده. وقتی جلو رفته بود و راه را پیدا کرده بود، چوبدستی ناپدید شده بود... و وقتی چنین کراماتی را می شنوی، مطمئن می شوی که آنچه در حرم است و ذره ای به نام و نیت امام مربوط می شود، چقدر آبرودار می شود و ارزشمند... تک به تک آجرهای آن حرم... کبوترانش... فرش هایش ... و همه چیزش ...
... و چه خوشبختند آن زائرانی که غذای حرم نصیبشان می شود... غذایی با عطر و بوی امام عشق ... که وقتی می خوریش احساس لیاقت می کنی... احساس شفا...
در هر کجای حرم که باشی، در هر صحنی، دلت آرام می گیرد. به وضوح آرامش بودن زیر چتر لطف امام را احساس می کنی ... وقت نماز در همه صحن ها مردم صف می کشند ولی خیلی ها بیقرارند برای نماز خواندن در صحن انقلاب... صحن گنبد طلا... تنها صحنی که جهت قبله رو به صحن امام است و نماز خواندن روبروی صحن چه دلچسب!...
آفتاب ظهر صورت را می سوزاند اما عشق نگهت می دارد که بایستی و سر نماز، به گنبد زرد رنگ و گندمگون امام رضا خیره شوی...! نماز شب هم که حال و هوای خاص خود را دارد ... همه صحن ها را ریسه بسته اند و دلت نمی خواهد از زیبایی، چشم از آسمان برداری! نوربارانی که در صحن ها برپاست، دلت را به نشستن طولانی تر در صحن قرص و محکم می کند...
وقتی بخواهی برای هر نماز در صحن حاضر باشی و مسیر نسبتا" طولانی صحن ها را تا حرم طی کنی، پاهایت درد می گیرد، اما چه لذتی دارد این درد! ...تمام مسیر با امام، حرف می زنی و می گویی در صحن حرم تو قدم زدن چقدر دلچسب است یا ضامن آهو!... اگر سختی سفری باشد و یا پا دردی... سر خم می سلامت... شکند اگر سبویی!
من هم آهوی ترسانی هستم که به تو پناه آورده ام... ما را هم پناه بده... ما را هم شفاعت کن...!
روی عکس ها کلیک کنید
خوشا به سعادتت که ایام ولادتش به بارگاهش مشرف شدی.چون دل بی غل وغشی دارید میدانم که ماراهم دعا کرده اید.
دیدم همه جا بر درو دیوار حریمت...
جایی ننوشته است گنهکار نیاید...!
عجب شعریست واقعا". زبان حال من هم هست.
عکسی از دعوتنامه آستان قدس را گذاشته ای که دلم را ریش ریش میکند و میلرزاند. آخر تا کنون روزی ما نشده که تبرکا" از غذای پر خیر و برکت آقا ذره ای ببینم چه رسد به اینکه تناول کنم!!
امیدوارم لااقل قسمت شماشده باشد. من که باخواندن گزارش دلنوازت و دیدن عکسهایت، زیارتی از دور انجام دادم. دلم آنجاست و خودم اینجا.
صل الله علیک یاابالحسن،یاعلی ابن موسی الرضا ورحمت الله و برکاة
مرحبا برتوای شهیدگمنام عزیز که مارا به حال و هوای مرقدمطهرش بردی.