درد دل یک جانباز

‌این‌جا بام ایران است با 7000 جانباز و ایثارگر به یادگار مانده از هشت سال دفاع مقدس، 1200 نفر جانباز شیمیایی. چه سرزمین زرخیزی، چه زرهای نابی، چه دستان پرتوانی، چه کسی این معادن را می‌توانست بیابد؟ این همه توان با کدام اتفاق می‌توانست به ظهور برسد،جنگ باهمه بدی‌هایش یک اتفاق خوب بود.

و حالا یکی از این جانبازان شیمیایی که این روزها در روستای دزک از توابع بخش کیار با کشاورزی روی زمینی روزگار می‌گذراند، می‌گوید: هر چه از دوران جنگ فاصله می‌گیریم شاهد بی‌حرمتی‌های بیشتری به جانبازان و ایثارگران هستیم.

صحبت‌های علی‌اکبر سلطانی در گفت‌و گو با خبرنگار ما منطقه چهارمحال وبختیاری:

بنده و هیچ یک از جانبازان و ایثارگران منتی بر سر کسی نداریم. ما آن روزها به صورت داوطلبانه به جبهه اعزام شدیم و در این دوران نیز انتظاری از کسی نداریم ولی گاهی بی‌حرمتی‌هایی را می‌بینیم و حرف‌هایی می‌شنویم که باعث رنجش ما و خانواده‌هایمان می‌شود.

در دوران جنگ چندین نفر از دوستانم به جبهه اعزام شده بودند که وقتی خبر شهادتشان را به من دادند تصمیم گرفتم که برای ادامه راه دوستانم و دفاع از ناموس، آب و خاکم به جبهه بروم.

در سال 62 در «عملیات خیبر» حضور داشتم که نیروهای عراقی از سلاح‌های شیمیایی(گازخردل و گاز اعصاب) استفاده کردند که تا به امروز آثار آن را با خود به یادگار دارم.

بعضی از جانبازان شیمیایی در ظاهر سالم هستند ولی مشکلات اعصاب، مشکلات تنفسی و پوستی دردی است که تا آخر عمر، آن‌ها و خانواده‌هایشان را همراهی می‌کند.

شاید درک مشکلات جانبازان برای همه میسر نباشد ولی برخی جانبازان مشکلاتشان تا حدی است که زندگی روزانه خود و خانواده‌شان را مختل می‌کند.

من با چشم خود رشادت‌ها و فداکاری نوجوان و جوانانی را دیدم که می‌توانستند بدون در نظر گرفتن جنگ، زندگی راحتی داشته باشند ولی برای دفاع از کشور خود وارد میدان جنگ شدند.

سلطانی که بعد از شیمیایی شدن مدتی برای درمان به هلند اعزام شده بود، به ملاقات با سربازهایی که در جنگ جهانی دوم حضور داشتند اشاره می‌کند و گفت: با اینکه زمان حضور ما در کشور هلند سال‌ها از جنگ جهانی دوم می‌گذشت این سربازها که سنی از آن‌ها گذشته بود به یاد دوستان خود از ما عیادت کردند. ولی متأسفانه در کشور ما هرچه از دوران جنگ فاصله می‌گیریم ارزش خون شهدا، فرهنگ ایثار و شهادت در بین مردم روز به روز کم‌ رنگ‌تر می‌شود و بعضا شاهد بی‌حرمتی‌هایی به شهدا و جانبازان و خانواده‌هایشان هستیم، الفاظی مثل سهمیه‌ای و مواردی مشابه که درد ورنج این افراد را مضاعف می‌کند.

از همه‌ فرزندان این سرزمین می‌خواهم با مطالعه خاطرات و وصیت‌نامه شهدا و شرکت در یادواره‌های شهدا یاد و راه شهدا را زنده نگه داشته وحرمت خون شهدا را حفظ کنند، شخصی با درس خواندن و دختری با حفظ حجاب خود می‌تواند ادامه دهنده راه شهدا باشند.