بنیاد صلاح کارش را نمی داند

فاش نیوز - قرار بود برای سرکشی و اطلاع از وضعیت جانبازان و بازدیدی کوتاه از مسابقات کشوری "بسکتبال با ویلچر" جانبازان به رامسر سفری داشته باشیم. و اصلا" قرارنبود که با بچه های جانباز در مورد ورزش و مشکلات دیگرشان گفت وگویی انجام شود ولی وقتی برخی از اعضای تیم های حاضر درمسابقات متوجه حضور ما شدند، سفره دلشان بازشد و ما هم پای درد دل آنها نشستیم. با این امید که باز هم صدای رسای مشکلات جانبازان بلندتر از همیشه به گوش «ناشنوای» مسئولین برسد.

درخلال مسابقات فرصت را غنیمت شمردیم و افتخار مصاحبت با جانباز " شکرالله وفایی مهر" نصیبمان شد.

در روزهای آتی بحول و قوه الهی گزارش مصاحبه با دیگر جانبازان عزیز را ارنظرخوانندگان و کاربران گرامی سایت خواهیم گذراند، قطعا خالی از لطف نخواهد بود.

فاش: لطفا خودتان را معرفی کنید؟

- شکرالله وفایی مهر هستم، جانباز 70 درصد قطع نخاع. سال 60 در سرپل ذهاب مجروح شدم. بعد از مجروحیت یک سال در آسایشگاه امام و ثار الله بودم. زمانی که آسایشگاه ثارالله تشکیل شد، جزء اولین نفراتی بودم که به آن جا رفتم و  توسط حاج آقا نصیر که آن موقع مسئول بودند، آسایشگاه را تاسیس کردیم. بعد از مجروحیت من احساس کردم که فضای دیگری برای ما باز شده. قبل از مجروحیت من دوم دبیرستان بودم که انقلاب شد. احساس کردم که شاید خیلی کارآمدی نظامی ندارم. رفتم دنبال درس و خیلی زود جذب حوزه شدم. 5 سال در حوزه درس خواندم. و در مشورتی که با مرحوم آیت الله مشکینی داشتم، ایشان فرمودند: شما به سمت دانشگاه بروید بهتر است. در دانشگاه زودتر می توانید به نتیجه برسید و برای دیگران تحصیلاتتان مفید باشد. این بود که من به سمت دانشگاه رفتم و الان حدود 20 سال است که در دانشگاه تدریس دارم ولی آن زمانی که من کارشناسی ارشد گرفتم (سال 75)، متاسفانه با یکی از دوستان مشورت کردم که چه کنم؟ آیا تدریس کنم یا ادامه تحصیل بدهم؟ گفتند: شما چند سالی تدریس کنید بعد ادامه تحصیل بدهید. ما سراغ تدریس رفتیم و ماندم و بر نگشتم برای تحصیل. با اینکه الان مجددا مقطع دکتری را می خوانم که ان شاءالله یک سال دیگر مقطع دکترا تمام می شود، حدود 20 سال است که در دانشگاه مختلف از جمله دانشگاه تهران، دانشگاه آزاد، حوزه و جاهای مختلف تدریس دارم. این بحث تحصیلی.

فاش: در مورد ورزش و سوابق ورزشی خودتان بفرمایید؟

- از نظر ورزشی، مخصوصا" برای افراد نخاعی ورزش چیزی است که از لوازم سلامتی است. خیلی جدی ورزش را بعد از مجروحیت دنبال کردم. مسئولیت هایی هم در این زمینه داشته ام. یک زمانی ما قم بودیم، در آنجا مسئول بسکتبال تیم قم بودم. حدود 10 سال. بعد به واسطه اینکه فرزند من در دانشگاه شریف پذیرفته شد، ما به تهران آمدیم و چون اینجا هم بچه ها ما را می شناختند، مسئولیت باشگاه ایثار را به عهده گرفتم و چند سالی هم آنجا مسئول بودم. الحمدلله به نظرم در آن دوره ی مسئولیتم، کارهای خوبی در باشگاه ایثار انجام شد و بچه های زیادی جذب شدند. یک سری مسائل آنجا بود که من نمی پسندیدم. مثلا تا قبل از اینکه من به آن جا بروم اجازه نمی دادند که معلول در آنجا ورزش کند ولی من گفتم که اشکالی ندارد. اگر این جا امکاناتی فراهم شده، اجازه بدهیم که بقیه دوستان هم مثل ما بتوانند استفاده کنند.

اگر منِ جانباز نتوانم یک معلول را درک کنم، اصلا نباید انتظار داشته باشم که جامعه برای معلول تره خورد کند.

این بود که من فضا را باز کردم و بچه های معلول هم آمدند و در فضا ورزش کردند و به حمدالله فضای خیلی خوبی بوده. ولی الان مدت 2 سالی است که من مقطع دکتری را مشغول شده ام، دیدم کارم در دانشگاه خیلی زیاد است، خودم از دوستان خواهش کردم که این مسئولیت را به دیگری بدهند. اتفاقا" خودم آقای حسین زاده را پیشنهاد کردم. الحمدلله خیلی خوب باشگاه ایثار را توانستند اداره کنند و سفرهای تفریحی، ورزشی و از این قبیل اردوها زیاد می برند.

فاش: نقش بنیاد و فدراسیون در ورزش جانبازان چقدر بوده؟

- در رشته بسکتبال و ورزش جانبازان و معلولین بنیاد متاسفانه خیلی کوتاهی می کند. اوایل خوب بود. آن زمانی که ورزش جانبازان و معلولان در ایران فعال شده بود، به دلیل اینکه بچه ها در سنین جوانی بودند و می توانستند در مسابقات جهانی یا پارالمپیک نتیجه بگیرند، حمایت ها خوب بود. در سطح داخلی هم خیلی خوب حمایت صورت می گرفت، اما یک مدت که گذشت نمی دانم چرا بنیاد پشتکارش را رها کرد و شل شد؟! متاسفانه نه فدراسیون خوب عمل می کند و نه بنیاد! چون این ها را من در جریان هستم عرض می کنم. فدراسیون ورزش جانبازان و معلولین، فعلا تمام همتش مسابقات برون مرزی خصوصا" پارالمپیک شده است. یعنی دوست دارد تمام اعتباراتی که دارد، آنجا هزینه کند و بچه ها در سطح جهانی بروند و برای جمهوری اسلامی مدال کسب کنند، بنابراین در داخل کشورکاری نمی کنند. من چون مسئول باشگاه هستم این را می گویم. یعنی ما اصلا مسابقاتی نداریم که فدراسیون برگزار کند. سال های گذشته مسابقات قهرمانی کشور در رشته های مختلف داشتیم ولی الان دیگر نداریم. این از فدراسیون.

بنیاد هم متاسفانه همین طور. بنیاد هم سابقا" خیلی مسابقات را منظم برگزار می کرد. به مناسبت های مختلف و در کلاسِ مجروحیت های مختلف دوستان جانباز. اما بنیاد هم کار را رها کرده است. مثلا همین مسابقاتی که ما الان آمدیم. نهمین دوره ی مسابقات جانبازان بسکتبال با ویلچر است. قبلا" مسابقات بسکتبال با ویلچر جانبازان بود، مسابقات بسکتبال با ویلچر جانبازان نخاعی هم بود که صرفا همه نخاعی بودند. نخاعی را کنار گذاشتند. این مسابقه هم که الان برگزار می شود بعد از 2 یا 3 سال است که این مسابقات مجددا در حال انجام است. در صورتی که در این مسابقات چند روزی دور هم هستیم. بچه های خیلی قدیمی را می بینیم. خیلی فضای خوبی است. ولی هر سال یک بهانه ای در مورد امکانات می آورند و مسابقات را برگزار نمی کنند.

فاش: درباره این مسابقات توضیح بدهید؟

- خوب بوده امسال. البته ناگفته نماند خوابگاه خیلی خوابگاه خوبی است و مناسب بچه هاست. از طرفی کنار دریاست. اتاق ها سوییت ها خیلی مناسب بچه هاست. سالنی که مسابقات در آن برگزار می شود هم خیلی عالیست. و در مجموع امسال راضی کننده است.

فاش: کیفیت مسابقات چطور بوده؟

- تعداد 12 تیم در این مسابقات شرکت کرده اند. مسابقات در 4 روز برگزار خواهدشد. تیم های خوبی هم شرکت کرده اند. عمده تیم هایی که شرکت کرده اند: تیم خوزستان ، مشهد، اصفهان، شیراز، قم، چهارمحال و بختیاری، یزد، تبریز، ارومیه و 2 تیم از تهران هستند. این 12 تیمی هستند که در مسابقات شرکت کردند. بیشتر از این هم می توانستند از استان های دیگر شرکت کنند ولی شاید به دلیل نبود اعتبارات یا تیم ها یک مقدار ضعیف هستند در بعضی استان ها و خیلی انگیزه ندارند که در مسابقات شرکت کنند اما بُعد فرهنگی و تفریحی اش به نظرم خیلی زیباست. اگر شرکت می کردند خوب بود.

فاش: پیشنهادی در این زمینه ندارید؟

- در مورد اینکه ما پیشنهادی داشته باشیم، نمی دانم دراین زمینه بودجه بنیاد چقدر است، چقدر می توانند پشتوانه سازی کنند برای این ورزش های جانبازان و معلولین؟ من خودم قبل از مجروحیت ورزشکار بودم، بعد از مجروحیت که ورزش را از ضرورت های زندگی دانستم، رها نکردم. ولی متاسفانه به گوش بنیاد نرفته و فکر نمی کنم که برود.

فاش: پس تاثیر ورزش در جانبازان بسیاراست!

- شما بیایید یک بررسی میدانی ساده در بین بچه ها کنید، ببینید آنهایی که ورزش می کنند چه کیفیت سلامتی دارند، آنهایی که نیامده اند چطورند؟

من 16 سالم بود که مجروح شدم، الان 54 سالم است. من سال 60 مجروح شدم تا به امروز 35 سال است که مجروحم. در این 35 سال من اصلا بیمارستان نرفتم. مگر آن اوایل که برای زخم بستر می رفتم. بعد که تشک مواج آمد، آن هم برطرف شد و من اصلا بیمارستان نرفتم. آن اوایل از بیمارستان خیلی خوشم می آمد چون تنها بودم در بیمارستان. ولی الان سال هاست که رنگ بیمارستان را ندیدم. البته خداوند خواسته که ما سلامت بمانیم اما بخش عمده آن هم من فکر می کنم فضای ورزش برای ما حاصل کرده است. بنیاد بیاید روی این سرمایه گذاری کند، بخش بسیار زیادی از هزینه های درمانی جانبازان از بین خواهد رفت یعنی نیاز نیست هزینه بکنند. بیایید بررسی کنید ببینید برای امثالِ منِ "وفایی"چقدر هزینه درمانی کردند؟ شاید یک پنجاهمِ آنهایی که اهل ورزش نیستند. من برای بنیاد هزینه ی درمانی بیمارستانی نداشتم. بگذریم از آن تجزیزات پزشکی که نیاز ما است. ولی من بیمارستان نرفتم.

جالب است، من چند سال پیش یک عمل جراحی انجام دادم، خیلی اطلاع نداشتم اگر داشتم زودتر انجام می دادم. عمل سیستوپلاسی. گفتند که چیزی حدود 35 میلیون تومان برای بنیاد هزینه دارد. این جور اعمال را اصلا" بنیاد توجه نمی کند. من هر بیمارستانی بروم و انجام شود، هزینه های زیادی دارد. شما بیایید یک مبلغ ناچیزی هزینه کنید برای ورزش جانبازان، ببینید چقدر سلامتی جانبازان تامین می شود. ما جانبازان را رها کردیم به حال خودشان در خانه. امکانات ندارند. شاید بریدگی روحی و روانی در بعضی ها ایجاد شده است چون اهل ورزش نیستند. اهل تلاش بیرون نیستند. انواع ناراحتی ها را می گیرند. وقتی به بیمارستان می روند، بنیاد تامین می کند. وظیفه بنیاد است البته. نمی خواهم این را نفی کنم. ولی من عرضم این است که اگر آن طرف قضیه را هم ببینند، یعنی در بُعد ورزشی، بنیاد هرچقدر که سرمایه گذاری کند، چندین برابرش را به بنیاد به سرمایه های بنیاد به اعتبارات بنیاد بازخواهد گشت. به واسطه‌ی اینکه جانباز انواع بیماری ها و ابتلاهای خاص خودش را که طبیعیِ شرایط مجروحیت است، نخواهد گرفت. این از بحث پیشنهاد ما به بنیاد.

متاسفانه الان در بین بچه های بنیاد بعضی از جانبازان هستند که در کارهای اقتصادی افتاده اند، بیرون کار می کنند. خیلی خوب است هرکسی در یک بخشی می تواند فعال باشد. هم برای خودش و خانواده اش، برای جامعه عمل پسندیده ای است. ولی بخش اعظمی از جانبازان هستند که با همان مستمری بنیاد یا اگر نهاد دسگری هم باشد، با آن زندگی می کنند. فکر می کنم الا نشرایط بچه ها رو به فشار زیاد سیر می کند. آنهایی که درآمدی در کنار آن درآمد عادی بنیاد یا آن سازمان مطبوعشان که آنها را اعزام کرده است برای جبهه و جنگ، نداشته باشند، من احساسم این است که این روزها بچه ها اذیت می شوند. خانواده‌ی شهدا خیلی اذیت می شوند. بچه های درصد پایین‌تر فشار اقتصادی به آن ها صدمه می زند. متاسفانه مسئولین ما از بچه های جبهه و جنگ غفلتشان خیلی زیاد است.

فاش: نقش جانبازان در جامعه چه طوربایدباشد؟

- من خودم سپاهی هستم، بعد از انقلاب دیگر درس نخواندم و به سپاه رفتم. از اولین کسانی هستم که به سپاه رفتم، سال 58 بود. خیلی زود هم مجروح شدم. ولی متاسفانه بعد از مجروحیت، سپاه اصلا" سراغی از من نگرفت. نهادهای دیگر هم همین طورند. بچه ها اگر خودشان رفتند و فعالیتی کردند، به جایی رسیدند، یک امکاناتی را فراهم کردند که هیچ، اگر نکردند متاسفانه مسئولان دولتی با مشکلات بچه ها خیلی بیگانه اند. در یک ایامی در یک مناسبت هایی به شکل نمادین و آن هم برای بخش عمده اش من فکر می کنم، بحث تبلیغاتی است حرکت هایی انجام می دهند. وگرنه بچه ها را رها کرده اند. این اتفاقاتی که در مملکت می افتد، گاهی اختلاص ها، گاهی دست بردن به اموال عمومی جامعه که در سطح کلان اتفاق می افتد، این ها اگر با همت و دقت و جذب بیشتر این ها را ببینند، مقدارِ ناچیز از آن اعتبارات می تواند وضع بچه ها را خیلی بهتر کند. ولی خب متاسفانه فکر می کنم که اراده ای که در این زمینه فعالیت کنند، کم است. الا در آن رده‌ی اولی که رهبری نظام باشد. مسئولین درجه یک نظام باشند. اون ها چرا. ولی وقتی می‌آیی و می‌بینی مسئولان میانی یا پایین‌تر، اصلا انگیزه وجود ندارد.

فاش: چرا. چون فرهنگ سازی نشده است؟

- ما متاسفانه بعد از انقلاب در فرهنگ سازیِ شناسایی خانواده شهدا و جانبازان و در یک کلمه ایثارگران، در مملکت عملکردمان خیلی ضعیف بوده است. چرا الان جامعه ما از لحاظ بعضی مسائل اخلاقیات این وضعیت را پیدا کرده است؟ چون کار نکردند مسئولین ما. الان به خودشان آمدند که دیگر نمی شود کاری کرد.

در کشورهای دیگر، من چون فرزندم در خارج از کشور در حال تحصیل است و خودم زیاد رفته ام، اصلا" آنجا امکاناتی هست که مصدومان نخاعی می توانند به راحتی بین شهرها سفر کنند، بدون اینکه به کمک فرد دیگری نیاز داشته باشند.

فرهنگ سازی در ارتباط با جانباز، خانواده شهدا، بچه های جبهه و جنگ درست صورت نگرفته است مگر به صورت موضعی و در یک مناسبت های خاصی که اگر به جایی می روی عنوان می کنند!