پخت نان تحت شکنجه و زیربمباران شیمیایی!

فاش نیوز - دفاع مقدس یادآور رشادت ها و ایثارگری های مردم، به ویژه مردم پاوه و اورامانات و سند افتخاری برای ملت ایران است.

در 31 شهریور 59 جنگ تحمیلی عراق بر علیه ایران که از قبل طراحی و برنامه ریزی شده بود، با هدف از بین بردن نظام جمهوری اسلامی ایران آغاز شد که زنان کرد نیز دوشادوش مردانِ این مرز و بوم حماسه آفریدند تا از نهال نوپای انقلاب اسلامی حفاظت کنند. این حماسه شیرزنان در قالب صبر و شکیبایی و کمک از پشت جبهه ها و گاه نیز بصورت مستقیم در میدان های جنگ حاضربود.

جنگی که استکبار جهانی توسط رژیم بعثی در آن دوران بر کشورمان تحمیل کرد. شیرمردان و شیرزنان این مرز و بوم برای دفاع از آب، خاک و ناموس و دین در برابر این تهاجمات به پا خاستند و مقابله کردند تا آب و خاکشان به دست بیگانگان نیفتد.

به مناسبت هفته دفاع مقدس با دو بانوی زحمتکش شهر نودشه به گفت و گو نشستیم که در ادامه می خوانید.

یکی از این شیرزنان که در دوران دفاع مقدس دوشادوش شیرمردان حرکت می کرد «عایشه خلوتی» است که شبانه روز بیش از 16 ساعت برای رزمندگان، بدون هیچ چشمداشتی نان  می پخت.

خانم خلوتی می گوید: در سال 1364 همزمان با بمباران مناطقی از نودشه و پاوه من بیش از 4 سال، حتی تا پایان پذیرش قطعنامه به پخت نان برای رزمندگان سپاه پاسداران مشغول بودم.

وی با بیان اینکه در آن زمان دارای 4 فرزند بودم گفت: زندگی در شرایطی که رژیم بعث عراق گلوله های توپ و خمپاره را روانه این منطقه می کرد خیلی سخت بود، ولی کمک به رزمندگان، بسیجیان و دیگر برادران را در پشت جبهه ها ادامه می دادم و حتی در حین بمباران شهر به مدت بیش از 4 سال بصورت مداوم برای رزمندگان با چراغ سنتی پخت نان که در زبان محلی به چراغ «پرامیز» مشهور است نان پخت می کردم.

این بانوی متعهد ادامه داد: بعد از مدتی که در خانه به پخت نان مشغول بودم با تدارک فرماندهان نظامی، مکانی در حومه شهر را به اسم «برنو» برای پشتیبانی جبهه تدارک دیدند که در آن مکان به  پخت نان برای رزمندگان ادامه می دادم. گاهی اوقات در آن مکان در کنار دیگر زنانِ نودشه که به پخت نان مشغول بودیم، حتی از بمباران و اصابت توپ و خمپاره ها به شهر هیچ اطلاعی نداشتیم.

خانم خلوتی در ادامه افزود: پدرم به نام مصطفی خلوتی پاسدار و رزمنده سپاه بود و در آن شرایط سخت، نان آماده شده را در پشت جبهه ها با طی مسافتی بیش از 3 کیلومتر به ارتفاعات نودشه می برد و برای رزمندگان می رساند. به یاد دارم روزی را که شهر نودشه مورد بمباران شیمیایی قرار گرفت و هیچ کس از حال همدیگر خبر نداشت، ما را برای یک شبانه روز به پناهگاه رودخانه "دوآب" در پایین ترین ارتفاعات شهر نودشه جهت مداوی اثر گاز خردل انتقال دادند و الان بعد از چندین سال، هنوز آثار این بمباران شیمیایی بنا به معاینه و تشخیص پزشکان براثر همان بمباران شیمیایی دشمن است و در دستانم بصورت ترک برداشتن و تغییر رنگ پوست نمودار می شود که هر چند وقت یک بار باز تکرار میشود!

این خانم ایثارگر در پایان این گفتگو در باره عدم تشکیل پرونده جانبازی برای خودش و دیگر همشهریانش گفت: اکنون علاوه بر آنکه بر اثر سهل اگاری مسئولین پرونده های رزمندگان در دوران هشت سال دفاع مقدس به بهانه آغشته بودن به گازهای شیمیایی امحاء و نابود شده اند،نه تنها هیچ مدرکی جهت صدور هر گونه گواهی ندارم، بلکه از دریافت کارت درمانی هم جهت مراجعات پزشکی و درمان اثرات گاز خردل بر دست و صورتم برخوردار نیستم! زمانی که شهر نودشه در دست حزب دموکرات بود و شهر زیر گلوله و رگبار اسلحه ها بود، بارها با حزب دموکرات درگیر و دعوا داشته ام که چرا برای رزمندگان نان پخت می کنم و بارها مرا و پدرم را که نان پخته شده را به دست رزمندگان می رساند مورد آزار و اذیت و شکنجه قرارمی دادند و حتی درب منزل مسکونی ما را با موشک آرپی جی  تخریب و منهدم کردند تا دست از خدمت رسانی به رزمندگان برداریم که برنداشتیم. اما اکنون از دریافت حتی دفترچه بیمه عاجزم و تشکیل پرونده برای جانباز شیمیایی بودنم در حاله ای از ابهام قراردارد. از مسئولین تقاضا می کنم که به وضعیت من رسیدگی کنند.

با اینکه تنها با هدف حمایت نظام به پختن نان مشغول بودم ولی اکنون از کوچکترین حمایت و امتیازات و سوابق حضور در جبهه ها جهت صدور هر نوع گواهی خدمت برخوردار نیستم.

نوبت به بانویی دیگر از این خطه (پاوه و اورامانات) میرسد که پای صحبتش بنشینیم تا با سالها مجاهدت و خدمات شایسته اش به رزمندگان بیشتر آشنا بشویم.

 خانم صوبیه حمیدی از جمله کشانی است که سالهای متمادی از عمرش را وقف خدمت به رزمندگان کرده است.

خانم حمیدی در مورد شروع به همکاری اش با رزمندگان میگوید: در شهر نودشه از سال 1364 به مدت 39 ماه به عنوان پشتیبان در سپاه به صورت قراردادی مشغول فعالیت بودم . در آن سالها یعنی قبل از سال 1364 در نهضت سواد آموزی وابسته به آموزش و پرورش مشغول تدریس بودم که باتدریس و سوادآموزی دربین نیروهای سپاه و همچنین آموزش اسلحه داری که آنرا فرا گرفته بودم شروع به فعالیت کردم. این فعالیت 39 ماه به طول انجامید و خدماتم در راه حمایت از نظام در پشت جبهه ها با رساندن نان و تغذیه به رزمندگان  ادامه یافت.

وی که خواهر شهید محمد حمیدی می باشد ادامه داد: من با افتخار می گویم که در آن زمان واقعاً برای دفاع از آب و خاکم کمک کرده ام و اگر الآن هم لازم باشد برای برقراری امنیت و آسایش مردم و مملکتم کوتاهی نخواهم کرد.

رساندن نان پخته شده و آذوقه به رزمندگان هشت سال دفاع مقدس و تدریس در مدارس نهضت سوادآموزی و فعالیت در پشتیبانی و تدارکاتِ رزمندگان از جمله اقدامات اینجانب در آن زمان بود. با اینکه در طول این سالها فعالیت مستمری داشتم ولی در آن زمان بیمه اینجانب را پرداخت نکرده اند، و اکنون از کمترین امتیازات نیز برخوردار نیستم. من نیز مثل خانم «خدمتی» در نهضت سواردآموزی وابسته به آموزش و پرورش و پشتیبانی از رزمندگان خدمت کرده ام و الان بدلیل از بین بردن مدارک، هیچ پرونده و سوابقی از ما موجود نیست که اگر بودوضعیت بهتری را داشتیم و از امتیازات قانونی که حق ماست بهره می بردیم.

وی با ابراز ناراحتی از وضعیت بلاتکلیفی خود و بانوان دیگر گفت: آقایان مسئولی که دم از حمایت و کمک به رزمندگان می زنید، آیا باید این خواهران اینگونه در مضیقه قرار داشته باشند؟ هر کدام از آنها را که در نظر بگیریم برای خودشان سرداری هستند چون پا به پای رزمندگان تلاش می کردند و  نان گرم را به دست رزمندگان می رساندند. خطرات، فشار و تهدیدها را بجان می خریدند تا نان گرم را برای رزمندگان خط مقدم تهیه کنند. بعد از 37 سال، کدام یک از مسئولان لشکری کشور و حتی استانی و شهرستانی از این خواهران بسیجی تقدیر کرده اند؟ آنها به خودشان اجازه نداده اند از این خواهران محترم و زحمتکش سرکشی کنند و دنبال مشکل روحی و روانی و معنوی و مادی ما باشند!

بانو حمیدی همچنین گفت: خوب است بخاطر ارائه خدمات 8 ساله در پشت جبهه ها، ماها را از نزدیک ببینند. این خواهران پا به پای فرماندهان شهید همچون چمران، همت، قهاری، کاظمی، بروجردی، پیران ویسه، عبداله زاده، کرد بهمن، سیفی و فرماندهان امروزی و مسئولان امروزی که برای خودشان رتبه بالاتری دارند زحمت کشیده اند. یادشان نرود این عزیزان 8 سال از بهترین عمر خود را در راه خداوند، شهدا و وطن گذاشته اند که انقلاب پایدار بماند تا نام امام خمینی(ره) در جهان طنین انداز شود که الحمدلله شد. نکند بخاطر اینکه همت و چمران و متوسلیان و قهاری و دیگر عزیزان حضور ندارند که شهادت یا گواهی بدهند، به پرونده ما رسیدگی نمی شود؟ این  بانوان  بودند که پشت جبهه ها را خالی نکردند تا رزمندگان با خیال راحت بجنگند، پشت جبهه ها را محکم نگه داشتند تا رزمندگان در جبهه به تجربه و پیروزی برسند تا انقلاب و نام خمینی به جهان صادر بشود تا الان بشود در سوریه، عراق و لبنان از رزمندگان مستشاری ما استفاده می کنند.

وی که دل پر دردی از رفتار با این بانوان دارد ادامه می دهد: مسئولان در کدامیک از مراسم ها، از این عزیزان تقدیر و تشکر کردند، کدامیک از مسئولان به حق و حقوق این بانوان ایثارگر توجه کردند؟ مسئولان امروزی اگر لقمه نانی، اگر پست و مقامی دارند، اگر درجه و میزی و اگر حقوق میلیونی دارند همه اش از  صدقه سر این عزیزان است، پس باید در قبال این عزیزان این مادران و این خواهران پاسخگو باشند، باید به وضعیت این خواهران دیروز و مادران امروز رسیدگی کنند، باید جواب بدهند، همسنگران شهدا کجا هستید؟!

خواهران را به نام های خواهر عایشه خلوتی، طوبی قربانی، طوبی سواری ، طوبی احمدیان، سرگل مرادیان، محبوبه رحمانی، کبری شبرندی، خانمه دارابی، معضر میرزایی، روناک مرادی، عایشه نوری را بخاطر بیاورید! امروز همان خواهران در بستری هستند. می دانید چرا؟ چون ناشی از موج انفجارِبمباران هواپیماهای عراقی، صدای گلوله توپ، خمپاره، آرپی چی، زحمات طاقت فرسا و سخت و... می باشد. آیا می دانید این عزیزان بیمه نیستند، حق و حقوق زحمات 8 ساله اشان را نمی گیرد؟!

خانم حمیدی در پایان ابراز امیدواری کرد تا به وضعیت او و دیگر بانوان رسیدگی عاجل بشود.

تهیه گزارش از: ذوالفقار بابایی ( پاوه )