اسپانسر عشق

جانباز رمضانعلی کاوسی -  عصر سیزدهم ماه مبارک رمضان در شهر ما اتفاقی مبارکی افتاد که باعث شد خنده میهمان لب هایی شود که شاید آن لب ها کمتر انگیزه ای برای خندیدن داشته باشند. بر این باورم در این روز به یاد ماندنی مرد بزرگی "اسپانسر عشق" شد. او تصمیم گرفت بندگان خاص خداوند را برای جشن و افطاری دعوت کند. در این روز به یادماندنی حاج محمدحسین کاظمی علاقه و عشق خدایی اش را روی کسانی زوم کرد که به خاطر مشکلات جسمی و حرکتی بیشتر ساعات عمرشان را در کنج منازل هستند و به تنهایی روزگار می گذرانند. عزیزانی که متأسفانه از طرف مسئولین نظام و حتی بیشتر مردم مورد بی مهری و کم توجهی قرار گرفته اند.

  این مرد بزرگ که مدرسه سازی و کارهای عام المنفعهٔ او زبانزد خاص و عام است در این میهمانی بی ریا و بدون تشریفات آنچنانی، میزبان معلولان این شهر شد. او باعث شد ساعاتی «غم» چتر خود را از سر تعدادی از توانخواهان جامعهٔ ما کنار بزند و این عزیزان از درد و رنج ناشی از معلولیت فاصله بگیرند و شاد باشند. به نظر اینجانب، ایشان با ترتیب دادن این ضیافت دریافته بودند که این بندگان دوست داشتنی خداوند، قبل از اینکه محتاج افطاری باشند، تشنهٔ توجه و محبت هستند.

  مراسم از هر نظر زیبا بود. ساعتی قبل از افطار هنرمندان جوان شهرضا با اجرای موسیقی سنتی و زیبا بر نشاط جلسه افزودند. اگر خوب دقت کنیم، متوجه می شویم که به طور معمول در شهر ما از این دست برنامه های شاد فقط برای بزرگان و دستچین شده ها اجرا می شود. اگر بخواهم نقادانه به مسئله نگاه کنم مسئولین فرهنگی شهر و حتی هنرمندان عزیز کمتر به قشر معلول توجه می کنند؛ در صورتی که این قشر، بیشتر از سایر اقشار جامعه نیاز به برنامه های شاد دارند. در این جشن زیبا به سه زوج معلول که تازه ازدواج کرده بودند نیز هدایایی تقدیم شد. حُسن توجه برگزارکنندگان جشن به این زوج های جوان ستودنی و قابل تقدیر بود.

  من هم از موسیقی اجرا شده لذت بردم؛ اما آنچه بیشتر باعث شعف و شادی من شده بود، خنده هایی بود که بر چهرهٔ میهمانان نشسته بود. به عبارتی دیگر شاد شدن آنها باعث شاد شدن من شده بود. در این جشن برای برگزار کنندگان این جشن مخصوصاً جناب کاظمی بزرگوار دعا کردم و این شعر استاد پریش در ذهنم تداعی شد که سروده بودند:

آنکه خنداند، خلق گریان را
بوسه بر پاش بی ریا بزنید
گر دلی شاد از شما گردد
به که صد طاق را طلا بزنید

 معتقدم این حرکت انسان دوستانهٔ جناب آقای کاظمی می تواند الگویی باشد برای کسانی که می خواهند به فکر همنوع خود باشند و کسب ثواب کنند. ای کاش معتمدین و دلسوزان شهر ما بیشتر از این به فکر عزیزان معلول و توانخواه باشند. گوشه نشینی، نداشتن سرمایه برای تهیهٔ وسایل توانبخشی، نبود برنامه ای مناسب برای گذراندن اوقات فراغت و ... از مشکلات عدیده ای ست که گریبانگیر این بندگان خاص خداست.

جا دارد از فرماندار و بقیهٔ مسئولان محترمی که خودروی ویژهٔ معلولین را خریداری و مناسب سازی کردند تشکر و قدردانی بنمایم. ان شاالله مسئولان محترم با مودت و همفکری موانع موجود در مسیر حرکت معلولان و جانبازان مثل موانعی که در پیاده روها نصب کرده اند را هم بردارند تا شرایط حضور بیشتر معلولان عزیز در اجتماع فراهم کردد. شاد باشید.