استمدادهمسرشهید"مریوانی" از مسئولین

با عرض سلام و عرض ادب و آرزوی پیروزی اسلام

احتراما اینجانب مروارید محمدی فرزند احمد ساکن روستای درکی از توابع شهرستان سروآباد به عنوان همسر متوفی (رئوف احمدی فرزند کریم دارای شماره شناسنامه 515 و متولد 1329)  که جانباز 35درصد و عضو سپاه بود، با استناد به تایید شماره 395 که توسط سپاه پاسداران و فرمانداری و بنیاد شهید و جمعیت هلال احمر شهرستان مریوان درباره مجروحیت شوهرم در تاریخ تقریبی 1360 در حین انجام و کمک به نیروهای سپاه پاسداران در منطقه کمال، در اثر درگیری با گروهک ضد انقلاب و اصابت تیر و بعد لغزش و سقوط از ارتفاعات برفی به شدت زخمی و سلامتیش در معرض خطر جدی قرار گرفت.

 در تایید و اثبات این مجروحیت گواهی شماره 1859 در مورخ 1360/5/25 بیمارستان الله اکبر به بنیاد شهید مریوان است(که در آن زمان بنیاد شهید هم امور جانبازان و هم امور شهدا را بر عهده داشت) که در تاریخ مجروحیت شوهرم طبق ضوابط ، پرونده جانبازی برای آن تشکیل و خود شوهرم از حق و مزایای جانبازی تا 3 سال برخورداربود (یعنی از سال 60 تا 63 که فوت می کند) که براساس مدارم موجود فوت همسرم بر اثر همان عارضه بود که جان به جان افرین تسلیم کرد.

بعد از فوت ایشان ما وراث وی، از حق و مزایای جانبازی تا سال 82 استفاده کرده ایم. یعنی 22 سال. براساس آخرین فیش حقوقی که در سال 82 صادرشده 120 هزار تومان دریافت کرده ایم و پس از آن با هر انگیزه و دلیلی، موجبات قطع حق و مزایا فراهم شده است. توضیح اینکه الان بنیاد جانبازان پرونده مجروحیت و بستری شوهرم را در بیمارستان مطالبه می کند.

پرونده شوهرم در بیمارستان مفقود شده، لیکن گواهی شماره فوق(تایید بیمارستان با شماره 1859) صادره توسط بیمارستان به بنیاد شهید دالِ بر صحت اظهارات ما و وجود پرونده اش در بیمارستان است و مفقود شدن آن پرونده تقصیر ما نمی باشد.

حال با کدام مجوز و استدلال ما بازماندگانِ جانباز متوفی را از هرگونه حق وحقوق و مزایایی محروم کرده اند؟ هیچ دلیل و حجت شرعی و قانونی در دسترس نیست که تداوم این شیوه و روند بلاتکلیفی خانواده و فشارهای اقتصادی بر فرزندان این جانباز متوفی را توجیه کند؟ خصوصا فرزند کوچک آن مرحوم که در سن 8 ماهگی پدرش را از دست داده و از هر چیزی محروم است.

علی ایحال انتظار می رود ضمن بررسی همه جانبه موضوع گامی اساسی در جهت رفع این مشکل برداشته شود.