چه کسانی آموزش و پرورش را اداره می کنند؟

معلم جانباز- آموزش وپرورش را الان کسانی اداره می کنند که اشرافی ، حزبی و خود نوکر و چاکر دیگرانند ما به ظاهر وزیر داریم اما باطن امر چیز دیگریست. بگم خدا چکارکند نمایندگان ملت را که اجازه می دهند دستگاه به این مهمی عملأ در کوچه پس کوچه های سیاست بازی عده ای تبدیل به سازمانی دچار روزمرگی شود و سرنوشت فرزندان ما گره خورده به تفکرات افرادی بی برنامه ی امروز آموزش وپرورش رها شده.

انگیزه های کاری کم شده. همه به دنبال تشکیل مدارس غیر دولتی برای سرکیسه کردن مردم مظلوم ایران هستند و برای گرفتن پست های کلیدی لابی می کنند و تا می توانند با تبلیغات کاذب مسئولیت تعلیم وتربیت را به بنگاه های خدماتی از جنس غیردولتی میان معلمان بی تخصص شرکتی می سپارند که البته اگر نظارتی باشد، بد هم نیست.

معلمین ما یا دنبال شغل دوم و یا گرفتار وام، قسط، ضمانت، کسر حقوق و یا در تأمین معاش گیر کرده اند و دنبال راه چاره هستند. وظیفه اصلی آن ها عملأ فراموش شده و یا سیستماتیک حضوری کمرنگی دارند. معلم جماعت وقتی نارسایی های موجود و تبعضات ناروا و سخنان بدون عمل مسئولین ما فوق و یا سخنگوی دولت را می شنوند و خود را با سایر کارمندان مقایسه می کنند بیشتر منزوی می شوند.

 همین پرداخت های پایان خدمت و یا ماده 51 یا سایر مصوبات دولت را که صرفا" این وزارتخانه عمل نمی کند و هرچه تلاش و مکاتبه و شکایت هم می شود کسی پاسخگو نیست. اگر نطق ها و تذکرات نماینده ها را گوش کنید، مرتب مطالبات معلمان گوشزد می شود اما نه فشاری به وزیر میاید و به وکیل آنها فقط حرف می زنند ولی عمل نه و وقتی معلم این برخورد سرد مسئولین و عدم توجه به پاداش پایان خدمت و یا سایر مطالبات را می بینند کم کم تعهد و پشتکارش از بین می رود و عملا" او هم دلی برای نونهالان این کشور نمی سوزاند و نتیجه این بی مهری سالیان آینده گریبان کشور را می گیرد.

 این را بارها کارشناسان فرهنگی و آسیب شناسان اجتماعی تذکر داده اند. کو گوش شنوا؟ بی مهری که این دولت نسبت به جامعه فرهنگیان کرده در تاریخ آموزش و پرورش بی سابقه  است. مثلا" عده ای در سال 93 و تمام کسانی که درسال 94 بازنشسته شدند یک ریال پاداش و مرخصی های ذخیره شده ومطالبات ایثارگری که از سال های بسیار دور مانده را دریافت نکرده اند و یا بیمه های تکمیلی صندوق ذخیره فرهنگیان که ملک خصوصی عده ای شده است.

 من معلم، چون در داخل این سیستم کار می کنم، به خدا شب ها خوابم نمی برد. چون می دانم آینده ای روشن برای فرزندان این مرز و بوم ترسیم نمی شود. از وزارتخانه گرفته تا شهرستان ها مدیران اجرائی رده بالا از بازنشستگان و طرفداران حزبی و جناحی هستند.

 هیچ وقت کسی با لیاقت و پشتکار، مدیرکل نشده. همه رابطه بازی زیاد داریم. افرادی شایسته و دکترای تعلیم وتربیت که سال ها درس خوانده اند اما در دورترین روستاها معلمی می کند و از او خواسته نشده بیاید مدیر و یا نظری بدهد. چون فردی بیرون از تشکیلات حزبی ست. خلاصه عرض کنم اگر فکری نشود و آموزش و پرورش دستگاه تولید فکر و تربیت متخصص شاید از وظائفش دور بماند که مصیبت عظمائی خواهد شد.

 به تازگی همه هزینه های مدارس هم از جیب ملت تامین می شود. از سرانه مدارس هم خبری نیست. چقدر باید اولیا دانش آموزان از جیبشان بپردازند؟ ثبت نام های مدارس و هزاران مشکل کی قراره حل بشود؟ وظیفه وزیر در قبال معلمین چیست؟ نقش شورای آموزش و پرورش که رئیس جمهور رئیس آن هم هست چیست؟ آیا به جز حل مشکلات و اعمال قانون و مصوبات مجلس و تامین بارمالی آن چگونه است که همه جا اعتبار دارند؟ چندصد میلیونی حقوق و پاداش می گیرند. میتینگ های دولتیان و یا سمینارهای میلیاردی هزینه می شود. در سفرهای استانی بودجه پوسترهای رنگی وخوشگل با بنرهای رنگ وارنگ از کجا تامین می شود؟ چرا وقتی نوبت فرهنگیان و یا دارو و درمان جانبازان و یا حقوق بسیجیان معسر و ماده 38 و 39 می شود، اعتباری نیست؟ فکر نمی کنید مردم این را می فهمند و می دانند شما از حالا برای سال 96 پول از بیت المال خرج می کنید تا رای جمع شود.

درد زیاده. امیدواریم خداوند رحمان کمکمان کند با این همه مشکل بسازیم و در پشتوانه نظام همچنان محکم بمانیم تا روزی که سرنوشت ملت ها به دست مبارک امام عصر (عج) برسد.