دایی اسدی 22ساله بود و بزرگ همه ما

ابوالفضل موقع شهادت 22 سال داشت. اما با توجه به تجربیات حضورش در جبهه‌ها و همین طور حضور بسیجی‌های نوجوان در جنگ، به نوعی بزرگ ما محسوب می‌شد. نصیحت‌هایی به ما یا بچه‌های کم سن و سال‌تر می‌کرد که به دل‌مان می‌نشست. خیلی ما را به درس خواندن توصیه می‌کرد. معمولاً تابستان‌ها که بسیجی‌های دانش‌آموز یا دانشجو به منطقه می‌آمدند، ابوالفضل آنها را به درس خواندن تشویق و راهنمایی می‌کرد. کلاً سیره و منشش طوری بود که حرف‌هایش به دل می‌نشست. شهادت او برای ما گران تمام شد. حتی سال‌های بعد از آن هر وقت برای ابوالفضل یادواره برگزار می‌کنند، شاهد هستیم که چطور همرزمان در این مراسمش شرکت می‌کنند. تقریباً دو سال پیش بود که در یکی از سالگردهای ابوالفضل یک آقایی از من پرسید او را می‌شناسم یا نه. گفتم متأسفانه به جا نمی‌آورم. معرفی کرد و فهمیدم که سال 66 ایشان 15 یا 16 سال داشته و بنده و شهید اسدی را در منطقه دیده است. حرف‌ها و منش ابوالفضل این بنده خدا را چنان مجذوب کرده بود که سال‌ها پس از شهادتش همچنان در یادواره او شرکت می‌کرد.
 
لحظه شهادت ابوالفضل اسدی از زبان یکی از شاهدان واقعه