درصدها هم آلام جانبازان را مرهم نشدند!

ایرج رحمانیان ۶۵%- اگرچه همه ما می دانستیم چه سرنوشتی داریم ولی اینطور نبوده که کسی با خواسته خودش خواهان شهادت یا مجروحیت یا اسارت باشد! متاسفانه بنیاد به ایثارگران از منظر درصد نگاه می کند نه عمل صالحی که ایثارگران انجام داده اند!

 امروز بنیاد مجروحان را به سه دسته تقسیم کرده: زیر ۲۵ درصد و از ۲۵ تا ۶۵ و ۷۰ درصد به بالا و جالبه گروه اول از حقوق و مزایای بنیاد بصورت ناقص و بعضا بسیار ناچیز بهره مند می شوند و گروه دوم در حد متوسط و گروه سوم بصورت افراطی (افراطی نسبت به دو گروه قبل) درسته جانبازان ۷۰ درصد مخصوصا ویلچر نشین در ظاهر می بینیم وضع بهتری دارند ولی درد و رنجشان را نباید فراموش کنیم و مستمری بنیاد کفاف رفاه آنان را نمی دهد.

 در شان یک جانباز ۷۰ درصد نیست که اعضای خانواده مراقب آن باشند ولی چه کنند که حق پرستاری این عزیزان حتی برای یک شیفت کاری پرستار متخصص یا مراقب کفاف نمی دهد و از طرفی جانبازان درصد پایین شاید از نظر جسمی کمی بهتر باشند ولی این بی توجهی و هیچ انگاری آنها دارد فکر و روان این عزیزان را دچار مشکل می کند و نقش خودرا به عنوان مجروحانی که درصد پایین دارند یا رزمنده هستند در دفاع از کشور کمرنگ می بینند.

 جانبازان گروه دوم یعنی ۲۵ تا ۶۵ نزد مسئولان بنیاد یکسان هستند بعضا دیده شده جانباز ۳۵ با ۶۵ از یک مستمری و امتیاز برخوردارند ولی ۳۰ درصد اختلاف درصد وجود دارد و سوال بنده از مسئولان بنیاد این هست که چه حکمتی در ۲۰ و ۲۵ درصد است که یکی محروم از امکانات و دیگری صاحب امتیاز میباشد یا اگر ملاک رسیدگی به گفته خود مسولان بنیاد درصد میباشد پس چرا این همه افتراق باید بین جانباز ۶۵ و ۷۰ درصد باشد! چرا درجایی با ۳۰ درصد اختلاف بین دو مجروح حقوق و مزایا یکسان است و در جای دیگر بخاطر اختلاف ۵ درصد بین دو نفر یکی از آنها باید بالای ۱۰۰ درصد مزایا داشته باشد!

 پس میبینیم که بر خلاف گفته های مسئولان بنیاد، درصدها هم ملاک مناسب و عادلانه ای برای رفع مشکلات ایثارگران نیست. بنیاد در اصل باید یک حقوق و مستمری مناسب و کافی بدون احتساب درصد برای همه خانواده های ایثارگران در روز اول مجروحیت در نظر می گرفت و سپس با توجه به میزان مجروحیت حق پرستاری را به اندازه نیاز پرداخت می کردند که مشکلات معیشتی برای کسی بوجود نیاید.

 امروز یک جانباز ۷۰ درصد شاید یک مستمری ۴ میلیون تومانی بیشتر نداشته باشد که این مستمری هم خیلی از کارمندان دولت بدون تحمل درد و رنج ناشی از مجروحیت دریافت می کنند. آیا این بوده حالت اشتغال بنیاد و رسیدگی به ایثارگران؟! یقینا امروز همه ایثارگران از مدیریت ناقص بنیاد ناراضی بوده و آثار مخربی که این بی توجهی بر کشور برجا گذاشته خطراتش از هر چیز دیگری بیشتر است.

 زیرا فرهنگ ایثار و شهادت را که ارج ننهادند هیچ بلکه کشور را در برابر تجاوزات کشورهای خارجی آسیب پذیر و بی دفاع کردند هزینه هایی که باید خرج ایثارگران میشد. در دولتهای پیشین خرج مافیای اقتصادی و رانت برخی دولتمردان قرار گرفت و ثروت کشور به بهانه آبادانی و استقلال کشور در کشورهایی خرج شد که امروز می بینیم همان کشورها مارا تهدید می کنند یا پول هایی که حق ایثارگران بود که حداقل درد و رنجشان از جنگ کمی التیام بخشد. مسئولان بی فکر ما در تجارت با کشورهایی هدر دادند که امروزه همان دشمنان سابق و حامی صدام در جنگ براحتی مارا بوسیله ابزاری همچون وتو و ترساندن از بند ۷ شورای امنیت و مصوبات شورای امنیت مردم مارا زیر فشارهای اقتصادی دارند خورد می کنند و همچنان اکثر مسئولان ما بجای رفع مشکلات داخلی به فکر مدیریت اموال نامشروع خود در کشورهای دیگر هستند و اینجا به ما از استقامت و تحمل مشکلات می گویند و از طرفی همسران خود را برای زایمان به کشورهایی میبرند که مدام از ٱنها بدگویی می کنند و این بخش کوچکی از داستان امروز ایثارگران و مردم ما هست.