ایثارگران در زمانی که باید...!

ذوالفقاربابایی -  ایثارگران در زمانی که کشور واقعا درخطر بود زحمات بسیار زیادی متحمل شدند. بدون هیچ چشمداشتی، آنچه برایشان عزیز بود که همانا جان شیرینشان است، درطبق اخلاص گذاشتند و به دفاع از این سرزمین پرداختند. عده ای به شهادت رسیدند، عده ای به اسارت رفتند عده ای مجروح شدند و عده ای هم باظاهری سالم ولی با روحی زحم خورده به شهر و منازلشان بازگشتند.

الان بیش از به ۳دهه از آن زمان می گذرد؛ افرادی که به ظاهر سالم بودند حال پس از گذشت زمان و رسیدن به میانسالی و ضعیف شدن جسمشان، آثار مخرب زمان جنگ بر سرشان آوار شده و حالت افسردگی و مریضی سراغشان آمده است. آنان که مجروح شدند که مشخص است جسمشان مشکلات دو چندان دارد، آنان که به اسارت رفتند که بالای ۹۰درصدشان هم مجروح بودند، واقعا از همه گروهها آسیب بیشتری دیدند چون علاوه بر جسم مجروحشان، در زمان اسارت به صورت مستمر زیر فشار جسمی و روحی بودند، و آنان که به شهادت رسیدند درست است که خودشان علی الظاهر  دستشان از این دنیای فانی کوتاه شد ولی بار بزرگ ادامه زندگی بر دوش همسرانشان افتاد که واقعا باید قهرمان باشی تا هم مادر باشی و هم مثل پدر بر خانواده نظارت و مدیریت کنی!

حال مگر این ایثارگران چه خواسته ای از دولت و مجریان دارند که باید بیش از ۳دهه پس از جنگ، هنوز مشکلاتشان حل نشده باشد؟!

از دولتمردان می خواهیم لااقل به مصوبات مجلس عمل کنند تا مرهمی باشد بر مشکلات این مردان خدا. امید است مجریان بیش از این جامعه ایثارگران را منتظر نگذارند و به قوانین مصوب عمل کنند.