پزشکانی که باعث مرگ تدریجی ام شدند!

جانباز صفر صادقی - خدایا هر چه با خودم کلنجار میرم، نمیتونم خودمو قانع کنم به کدامین گناه ۳۵ ساله زجرم دادن؟ تحقیرم کردن توهین کردن، متلک گفتن، بهم خندیدن و من با لبخند از همه نا ملایمت ها گله نکردم و خندیدم و به روی خود نیاوردم. منظورم مردم نیست بلکه مسئولینی هستن که تو این سال ها یکی پی دیگری آمدن و رفتن و از روی نالایقی به جای اینکه به رتبه پایین تر تنزل کنند از خون من و دیگر همرزمانم مکیدن و به پست های بالاتر و آب و نان دارتر رسیدن!

با خود می گفتم برخی که از کودکی نادان ترست، چطور به کرسی بالاتر رفت اما باز هم سوختم و ساختم. به راحتی میتوانستم با مصاحبه ای برای خود دکانی باز کنم و خود را نیز به جایی برسانم اما چیزی در وجودم هی می گفت تو را هدف دیگر بود و تو این کاره نیستی.

 بگذشت و بگذشت تا به امروز رسید. همین عصر غمگینی که دردش با تمام دردهایی که کشیده بودم، سخت تر و کشنده تر بود. وقتی دکتر بعد از سونوگرافی گفت هر دو کلیه ام در حال از بین رفتن است. از این خبر اصلا ناراحت نشدم بله آنچه مرا آتش زد، اطبای سوگند سقراط خورده ای بود که تو این چند ماه جواب سونوگرافیم را خواندن و تب چهل درجه را از پشت عینک های گران قیمتشان دیدند و نوشتن احتیاج به بستری ندارد و با گفتن برو منزل راهی خانه ام کردن و امروز با تشر دکتر که چرا زود نیامدی روبرو شدم!

 گفتم دکتر من بارها مراجعه کردم ولی جا نبود! فقط برای من! اصلا برای من جا نیست هیچ جا جای من نیست چون من از سیاره ای دیگر امده ام هیچ جا برای من جا ندارن! هیچ امکاناتی برای من ندارن! امروز فهمیدم سوگند سقراط برخی، دروغی بیش نیست. امروز فهمیدم که انسانیت در برخی مرده است. لااقل برای من ثابت شد که برای من یکی انسانیت نیست، وجدان نیست، قسم نیست و علاوه بر نبود امکانات، پول، خانه، ماشین و تجهیزات و دارو و... هزاران و از این به بعد علاوه بر استخوان های شکسته، ریه های نصفه و هزارن مشکل باید اگه تا فردا و فرداهای دیگر زنده ماندم، جراحی کلیه و دیالیز را هم به لیست ( جا برای من نیست) اضافه کنم تا چند صباحی کنار دختر معصوم و بیگناهم باشم که هنوز جورابی هم برایش نخریده ام که هیچ، دم عیدی یه درد سرکش و کشنده دیگر را با خود به ارمغان ببرم.

خدایا هر چه فکر می کنم نمی توانم ببخشم. هر چه با خودم کلنجار می روم که از این هم بگذر ولی باز هم دلم رضا نمی دهد ببخشم. به کدامین گناه از من دریغ شد؟ به کدامین گناه همیشه در لیست سیاه قرار گرفتم؟ به کدامین گناه زندگیم سراسر زجر کشیدن شد تا حدی که زجر کشیدن برایم عادت شد و اگر روزی زجر نکشم زنگ میزنم تا یکی از پشت کرسی چرمین خود زجرم دهد؟

خدایا تو خود شاهد بودی و هستی. یک عمر با من مثل یک جانی یک قاتل و یک مجرم خطرناک رفتار شد. در صورتی که من کوچک ترین جرمی مرتکب نشده بودم. خدایا تو اگه میبخشی با خودته ولی منم حقی دارم. من نمی بخشم. تو خدایی و کارت بخشندگیه. من که تو نیستم نمی گذرم. هرگز و هرگز نمی بخشم. اگه به خاطر خودم بود مشکلی نبود. به خاطر دختر معصومم نمیتوانم ببخشم. از من مخواه که ببخشم. تو نیک میدانی که اکنون اون طفلک در خانه تمام وجودش را ترس فرا گرفته و هر بار که روانه بیمارستان می شوم، اشک هایش از گونه هایش جاری می شود و هر چه سعی می کند از من پنهان کند اما من می بینم و با تمام وجودم می سوزم و میدانم که او می سوزد و تو هم میدانی که او می سوزد. پس من به خاطر سوختن او نمی بخشم.

 خدایا تو خوب میدانی که او تنها در خانه هم از جان من می ترسد و هم از خانه تنها و از بی کسی می ترسد. چگونه میتوانم ببخشم و از تو هم می خواهم که نبخشی. مگر تو نمی گویی که اگر بنده ام بخشید من می بخشم؟ من نمیتوانم حقم را ببخشم. من بنده نمی بخشم از روز اول هم نمی بخشیدم. فقط به روی خودم نمی آوردم ولی الان فاش و علنی میگویم من نمی بخشم نمی بخشم نمی بخشم.