سه شنبه 10 ارديبهشت 1398 , 09:38
ماجرای بغض رهبر هنگام خواندن شعری درباره شهدا
فیلمی از مقام معظم رهبری در دیدار با خانواده‌های شهدا بازتاب گسترده‌ای در رسانه‌ها داشت، فیلمی که در آن رهبر انقلاب اسلامی حضرت آیت الله خامنه‌ای (مد ظله‌العالی) رباعی زیبایی از میلاد عرفان‌پور درباره شهادت می‌خوانند و زمانی که به بند آخر شعر می‌رسند ناگهان به گریه می‌افتند، فیلمی که بارها و بارها در رسانه‌های مختلف پخش شد.
این فیلم مربوط به یکی از دیدارهای مقام معظم رهبری با خانواده شهدای مدافع حرم است. در این دیدار رهبر انقلاب قاب عکس یکی از شهدا را از خانواده او طلب می‌کنند که در زیر تصویر رباعی مذکور نوشته شده بود.
و اما خاطره قرائت این شعر توسط مقام معظم رهبری در دیدار با خانواده شهدا را همسر شهید مدافع حرم «محرم علیپور» روایت می‌کند. شهیدی که تصویر او در دستان حضرت آقا قرار گرفت و رباعی نوشته شده در پایین تصویر حال ایشان را منقلب کرد.
« ما و خانواده شهید بیضایی به همراه پنج یا شش خانواده شهید مدافع حرم به طور خصوصی از سراسر کشور با مقام معظم رهبری دیدار داشتیم.
بعد از ساعت‌ها انتظار وارد بیت رهبری شدیم. واقعا برایمان جالب بود که رهبر یک کشور با آن عظمت چنین زندگی ساده‌ای داشتند. اطلاع دادند که بعد از دقایقی رهبر انقلاب اسلامی وارد اتاق خواهند شد.
هر کس با عکس شهیدش منتظر ورود مقام معظرم رهبری بود، عکس شهید علیپور هم دست پسرم «یاسر» بود. قرار بود نماز ظهر به امامت رهبرمان در ابتدا برگزار شود، به همین دلیل چون ما بچه داشتیم در صف آخر نشستیم.
بالاخره مقام معظم رهبری وارد شدند. در حال عبور به همه سلام کردند و دستی بر سر «یاسر» کشیدند و نیم‌نگاهی هم به عکس پدرش که در دست داشت، انداختند و رد شدند.
بعد از اقامه نماز، مقام معظم رهبری یکی یکی اسم خانواده‌ها را می‌خواندند و به جلو مجلس دعوت می‌کردند. وقتی اسم ما خوانده شد با پدر بزرگوار شهید و بچه‌ها جلو رفتیم. من عکس شهید علیپور را به ایشان دادم تا امضا کنند که رهبر انقلاب اسلامی هم آن را گرفتند و نگاهی کردند و گفتند: «این برای من باشد». گفتم: «آقا ما برای یادگاری امضای شما را زیر این عکس می‌خواستیم فرمودند چشم بعدا برایتان می‌فرستم.»
بعد از اینکه همه خانواده‌ها با مقام معظم رهبری صحبت کردند ایشان شروع به صحبت کردند. وسط فرمایشاتشان از بین همه عکس‌ها و نامه‌ها، عکس شهید علیپور را برداشتند و شعر روی عکس را خواندند و گریه کردند:
ما سینه زدیم، بی‌صدا باریدند
از هر چه که دم زدیم آن‌ها دیدند
ما مدعیان صف اول بودیم
از آخر مجلس شهدا را چیدند»
