شنبه 01 تير 1398 , 10:02
شهدا! ببینید کار به کجاها کشیده!
به جایی رسیده ایم که دستورات دین را به سُخره گرفته ایم و به آن می خندیم. از افتخاراتِ بعضی از فرزندان مسئولانمان این است که معتقدند ژن آنها با بقیهٔ مردم فرق دارد.
جانباز رمضانعلی کاوسی - شهدا! این قرارمان نبود! خوشا به حال شما که رفتید و این روزها را نمی بینید. اگر از احوالات ما خواسته باشید، باید بگوییم با جام زهری که حضرت امام نوشید، جنگ تمام شد. ما هم بعد از جنگ، ارزش ها را کنار خاکریزها جا گذاشتیم و خودمان را درگیر زندگی مادی دنیا کردیم.
شهدای عزیز، بر ما خُرده نگیرید. قبول کنید این حق ما بود که بعد از سال ها غوطه خوردن میان تیر و ترکش های دشمن به یک زندگی آرام و بی دردسر فکر کنیم. ما مشغول کسب نان حلال و زندگی روزمرهٔ خود شده بودیم که کم کم سر و کلهٔ غارتگران، رانت خواران، اطلاعات فروشان و اختلاس گران پیدا شد. باور کنید ما هم زمانی مثل شما مفهوم واژهٔ اختلاس را نمی دانستیم.
از 123 میلیارد شروع کردند. تا آمدیم به خودمان بیاییم، میزان اختلاس ها از هزار میلیارد تومان هم بالا زد. هرچه ساکت ماندیم و کوتاه آمدیم بلکه اختلاس گران به سزای اعمالشان برسند، اما آنها روزبه روز دریده تر شده و بر تعدادشان افزوده شد. هر روز بیشتر از روز قبل بیت المال را غارت کردند و قشر ضعیف جامعه را به خاک سیاه نشاندند. امروزه دیگر خیلی پیشرفت کرده ایم. به جایی رسیده ایم که شبی نیست که اخبار تلویزیون برایمان از اختلاس و اختلاس گران نگوید. هرچه میزان دزدی ها و اختلاس ها بیشتر شد، میلیونها نفر به زیرِ خط فقری ها اضافه شد.
شهدای عزیز، وقتی فقر و مشکلات زندگی به مردم فشار می آورد به ما و شما خُرده می گیرند که چرا انقلاب کردید؟ چرا در جنگ شرکت کردید؟ همه اش تقصیر شما بود! هرچه برایشان سوگند یاد می کنیم که ما هم مثل شما از همین کوچه پس کوچه های شهر و روستا بوده ایم، ما هم طعم فقر را چشیده ایم، اما باورمان نمی کنند.
بندگان خدا تقصیر هم ندارند. وقتی پدری مجبور است شب با دست خالی به خانه برود و خجالت زن و بچه را بکشد، حق دارد که از کوره در رود و همهٔ گردوها را بر سر انقلاب و انقلابی ها بشکند. وقتی آن کارگر سادهٔ ساختمانی تا ظهر کنار یکی از میادین شهر می ایستد و کار گیرش نمی آید، چه خاکی باید بر سرش کند؟ با چه رویی باید به خانه برود؟ زن و بچه اش گرسنه اند، نان می خواهند.
آری برادرم، بعد از شما عده ای کوچه ها و خیابان ها را به نامتان کردند و رِندانه رشادت هایتان را به نام خودشان مصادره کردند و ایضاً ثروث های این مملکت را.
شهدای عزیز، ما شرمندهٔ شماییم که فاجعهٔ اختلاس فرهنگی مان از فاجعهٔ اختلاس اقتصادی در کشورمان پیشی گرفته است. ممکن است بیت المال به تاراج رفته به نوعی قابل جبران باشد، اما لگد مال کردن ارزش ها توسط بعضی ها به آسانی جبران نمی شود. متأسفانه عده ای کمر همت بسته اند تا زیربنای فرهنگی مذهبی ما را سست کنند. اگر زیربنای تاریخ ما سست شود، مجبوریم تا ثریا کج برویم.
شهدای عزیز، امروزه ما به جایی رسیده ایم که دستورات دین را به سُخره گرفته ایم و به آن می خندیم. از افتخاراتِ بعضی از فرزندان مسئولانمان این است که معتقدند ژن آنها با بقیهٔ مردم فرق دارد. آنها حق خود می دانند که با پول این ملت در کشورهای دیگر تحصیل کنند و ایضاً زندگی مرفهی داشته باشند. بسیاری از آنها مغرورانه بر صندلی ماشین های لوکس و میلیاردی شان تکیه می دهند و در خیابان های شهر دور دور می کنند. و چنانچه در خوش گذرانی های لاکچری خود تصادف کردند و احیاناً با ماشین کسی را زیر گرفتند و خانواده ای را داغدار کردند، آنها را غمی نیست. پدران پولدارشان با صدور چکِ سفید امضایی مشکل را حل می کنند.
امروزه ما به جایی رسیده ایم که بعضی از خانم هایمان با کشف حجاب در خیابان ها و محافل عمومی علناً با افراد متقی و خداجو دهن کجی می کنند. شاید شما فکر این را هم نمی کردید زمانی فرا برسد که دیگر در فروشگاه هایمان مانتوی دکمه دار یافت نشود یا کمتر یافت شود؟
شهدای عزیز، شما رفتید و اکنون در اعلیٰ علیین نزد پروردگارتان روزی می خورید، اما یادتان باشد که ما را تنها گذاشتید. باید از شما گله مند شما باشیم که «این قرارمان نبود.»
