وقت نماز، طواف کعبه تعطیل می‌شود

رضا امیریان فارسانی - در وقت نماز، طواف کعبه تعطیل می‌شود. جمله معروفی که به خاطر ادای فریضه نماز، ادارات به مدت بیست دقیقه تعطیل است. این شعارهایی است که در ابتدای پیروزی انقلاب اسلامی در ادارات و سازمان ها بر روی درب اتاق ها نوشته شده بود.

اگر بخواهیم به اصل داستان انقلاب اسلامی نگاهی گذرا بیندازیم، در حقیقت مصداق جمله بالا است. چرا که فلسفه‌ی انقلاب اسلامی بر پایه‌ی نماز و امر به معروف بوده است اما در عین ناباوری مسائلی وجود دارد که دل انسان را به درد می آورد.

 در یک اداره، فرد خدمتگزاری که اتفاقاً جوان و اهل نماز است برای همکاران خود تعریف می کرد که تصمیم گرفتیم به اداره کار زنگ بزنیم و سئوالی در این مضمون بپرسیم که مدیر شرکتی که قرارداد با ما بسته است می گوید شما اگر خواستید نماز بخوانید، باید بعد از ساعت اداری باشد و بیست دقیقه ای که شما در نمازخانه هستید، جزو کار شما محسوب نمی شود .

یادمان به فرمایشات امام راحل افتاد که فرمودند" مسجد سنگر است، سنگرها را حفظ کنید". یادمان افتاد به فرمایش شهید حسن باقری جوانی که تمام معادلات ابر قدرت های بزرگ را در جنگ بهم ریخته بود که فرمود "رزمنده ای که نمازش را اول وقت نخواند، خوب هم نمی تواند بجنگد.

یادمان به فرامین حضرت عشق رهبر فرزانه افتاد که فرمودند: "اصل فریضه امر به معروف و نهی از منکر نماز است" و یادمان افتاد به اوایل انقلاب که امام راحل چقدر به واقعه عاشورا و ادای فریضه نماز تاکید داشتند. یادمان رفت به سمت شهدایی که در زیر باران تیر دشمن نمازشان را خالصانه و بی ادعا می خواندند.

اما این یادها عذابمان می دهد. عذابی سخت که خدایا چه دستی پشت این کار است و نیت آنهائی که این دستورالعمل ها را صادر می کنند چیست؟

در افکار خود غوطه ور بودیم که کاری پیش آمد و ذهنمان به سمت نمایندگان مجلس رفت. همان آقایانی که دیروز می فرمودند اینها مردم را بدبخت کرده اند. این مردم را زیر فشارهای روحی و روانی قرار داده است. این مردم حقشان نیست این همه عذاب بکشند و باید کاری کرد و این مشکلات را از سر راه مردم برداشت.

یک ساعت تمام زنگ زدیم تا اینکه اشغال می شد اما دریغ از یک پیامک که زحمت بکشند و بنویسند در جلسه ام یا خودم زنگ می زنم یا چه کار دارید؟ این موضوع با مبحث بالا ارتباط دارد. وقتی این دو موضوع را با هم بررسی کنیم، صادقانه احساس خطر خواهیم کرد. احساس خطری واقعی که خدایا شهدا جانشان را برای این انقلاب دادند. زن و فرزندان و خانواده را رها کردند و سینه های خود را جلوی گلوله های آتشین دشمن قرار دادند تا خدشه ای به این انقلاب وارد نشود.

در همه وصیتنامه های شهدا از نوجوان سیزده ساله تا پیرمرد هشتاد ساله همگی به نماز و ادای تکلیف تاکید داشتند و سفارشمان کردند. پس چه شده؟ چه چیزی باعث این تناقضات گردیده؟ و چرا امروز با دیروز این همه تفاوت کرده است.

یادمان به جملات شهید شوشتری افتاد که بعد از چهل سال مبارزه زیبا فرمود: "جبهه بوی ایمان می‌داد اما اینجا ایمانمان بو می‌دهد".

آنجا روی درب اتاقمان می‌نوشتیم یاحسین فرماندهی از آن توست. اما اینجا می‌نویسم بدون هماهنگی وارد نشوید. وقتی کمی فکر کردم، دیدم دقیقا همین‌طور هم است. آنجا اخوی و برادر بودیم و اینجا شده‌ایم سردار و سرتیپ و سرلشگر. آنجا در عین نظم و نظافت جسم و روح، دنبال خدا می‌گشتیم و اینجا دنبال خودمان می‌گردیم.

این است که کمی ترس و رعب و وحشت به سراغ ما می‌آید و با خود می‌گویم خدایا نکند سناریوی عراق و سوریه برای ما اجرا شود. آن وقت چه خاکی باید بر سرمان بریزیم و این می‌شود دغدغه روزانه ما.

مایی که خون دادیم و شاهد خون هایی بودیم که از دهان، پیشانی و بدن مطهر شهدا روی خاک‌ها و سنگرها ریخته شد. ای کاش یکی از مسئولان متوجه موضوع شود من حقیر دارم چه می گویم. ای کاش کسی از مسئولان متوجه سخنم شود. اما از آنهایی که از اسم شهید بدشان می‌آید و یا اگر گفتی جانبازم، به آنها بر می‌خورد، چه توقعی دارید؟!

ای کاش مسئولین متوجه عرائض بنده حقیر شوند و نگذارند دیر بشود. من دیرشدن‌ها را دیده ام. اگر دیر شد، دیگر شده است و برگشتی وجود ندارد.

لطفا محض رضای خدا و خون پاک شهدا یکی این حرف‌ها را به گوش مسئولان بلند مرتبه برساند تا خدایی ناکرده معضلی گریبان انقلاب اسلامی را نگیرد.

والسلام علی من اتبع الهدی

|رضا امیریان فارسانی