جمعه 10 بهمن 1399 , 09:19
به بچه هام بگم نیاید خونه من؟!
عیسی مرادبخش جانباز۵۵ ٪ - امیدواریم مجلس محترم دولت را موظف به اجرای این مصوبات قانون درجهت تحویل خودرو و در حق جانبازان ۵۰ درصدبه بالاملزم نمایندوقتی من جانباز۵۵٪ که با دوتا عصا با زور راه می روم واقعانیازبه یک خودرومناسب با شرایط جسمی ندارم؟
چقدربنده جهت مراجعه برای درمان برای امورات زندگی به آژانس زنگ بزنم؟ بااین تورم حداقل ماهیانه دومیلیون نیم کرایه ماشین بپردازم!
وقتی که بنده قادربه انجام هیچ کاری نیستم فقط با حقوق ماهیانه زندگی میکنم چرا نباید دولت مردان به فکرماهاکه ازهمه چیز دستمان را شستیم، بچه ها ی قدو نیم قد را رها کردیم و رفتیم. ۸سال جنگیدیم باشند؟
بنده یک زمانی ۶نفر عائله بودم. با حقوق ۷هزارتومن راحت زندگی من می کردم. حال که ۱۳ نفر عایله هستم عروس دارم دوتا داماد دارم سه نوه دارم. حقوق دریافتی من نزدیک ۵میلیون تومن است. اگر هرکدام هفته ای یک بار برای یه شام پیشم بیایند حداقل یک تومن برایم تمام می شود.به نظر شما میشه به اولاد خود گفت به خونه من نیایید؟
به همین همیشه هرماهه کلی بدهکارهستم. نمی توانم خرج زندگی خودوخانواده ام را برسونم. واقعاً دولت باید فکری به حال ماهاکه قادربه حرکت نیستیم بکند. یک خودرو مگر چقدر برای دولت تمام میشه که نتواند به این دست و پادگان اهدا نماید؟
مگر چقدر جانباز۵۰الی ۶۹ ٪داریم؟ امیدواریم هم مجلس محترم وهم دولت مردان محترم فکری به حال ماها بکنند. واقعا دیگه از خرج زندگی روزمره مونده ایم.
مگرحضرت امام(ره) نفرمودند نگذارید این پیشکسوتان جهاد و شهادت در پیچ و خم زندگی روزمره خود به فراموشی سپرده شوند؟ آیا این است اجرای بی کم و کاست وصایای حضرت امام(ره)؟ امیدواریم مسئولان ما را دریابند.
والسلام
از استان گیلان
این چه عدالتیه که قانونگذار ۴۰ ساله در پیش گرفته؟
آیا نماینده سلحشوری وجود ندارد که ساختار تبعیض و مرز بندی بین ایثارگران را بردارد؟
آیا مجاهد با مجاهد فرق دارد؟
چرا رزمندگان اندازه کمیته امدادی ها و بهزیستی ها عزت و احترام ندارند؟
الآن ۱۰ ساله می گویند رزمنده معسر اما معلوم نیست کی به کی است؟ همه اش می گویند رزمندگان در نوبت هستند! اگر رزمندگان را می دادند دست کمیته امداد تا حالا خیلی از مشکلاتشان برطرف می شد. ستاد کل نمیتواند، وزارت دفاع نمی تواند، ساتا نمی تواند و ... آقایان فراکسیون های ثلاثه لطفاً دست بردارید از فراکسیون سازی، اگر می توانید باری از دوش رزمندگان بردارید، فراکسیون سازی هنر نیست.
رزمندگان مریضند بیمه ندارند
رزمندگان فقیرند حقوق ندارند
رزمندگان مستاجرند خانه ندارند
سهمیه ای که نوشته شد برای رزمندگان ( استخدامی، دانشگاه و ...) ۵ درصدی است و عملا به درد نمی خورد، اجرا نمیشود، مایه تمسخر و طعنه است.
رزمندگان چون تعدادشان زیاد است باید پاسوز شوند، باید بی نصیب شوند. این دیگر چه عدالتی است؟
رزمندگان تشنه عدالتند. می خواهند تبعیض در امتیازات برداشته شود. مصمم هستند مجاهدی که ۵ سال در جبهه بوده و شهید و جانباز نشده، التفات و رسیدگی شود.
روسای فراکسیون های ثلاثه ایثارگران آقایان امیر آبادی و نوروزی و خانم محمودی صدای رزمندگان را بشنوید. قوانینی که تا حالا نوشتید دردی از رزمندگان را دوا نکرد. به نجابت رزمندگان فکر کنید. به مجاهدت رزمندگان توجه کنید.
از آه و نفرین رزمندگان و صاحبان این امنیت بترسید!