گرفتاری های همسر یک فرزند شهید

سالم- اینجانب در اوایل انقلاب درسن 13سالگی داوطلبانه عازم جبهه ها شدم و درخدمت شهید حاج ابراهیم همت و شهید ناصرکاظمی وشهیدگمنام حاج احمد متوسلیان بودم در کردستان دو سال درخدمت شهید همت بودم که شبانه روز درگیری با گروهک ضدانقلاب وبعث عراق که اکثر مواقع در کوه ها بودیم. گشت و کمین و درگیری و درتاریخ 12/10/1360 در عملیات محمدرسول الله شرکت ومجروح شدم.

 هفت سال درجبهه هامشغول بودم وپنج بارمجروح شدم ترکش به حنجره ترکش به مچ دست ترکش به انگشت وقطع عصب انگشت ترکش به سرم که هنوز درد می کشم. اکثرمواقع بستری می شوم وگلوله از دو طرف پایم راسوراخ کرده و کوتاه شده وهیجوقت دنبال جانبازی نرفتم.

 همیشه آماده شهادت بودیم تااینکه حنگ پایان یافت وهمسرم فرزند شهید محبی است و به خاطر دوتا فرزندانمان در سال 1378 مجبورشدم پیگیری کنم ونامه به بیمارستان جهت گواهی محروحیت متاسفانه فقط مدارک پزشکی و بستری مربوط به اصابت گلوله ازدوطرف به پایم موجود بود و بقیه چهار مورد دیگر هرچه پیگیری کردیم بیمارستان صحرایی بودند و اثری نبود و به کمیسیون تشکیل شد و ازساعت ۷صبح تا ۶ غروب درحیاط بنیاد زیرگرمای شدید اکثرمجروحان ترک کردند

 بنده به خاطر اینکه به پزشکان گفتم که این کار درستی نیست که ۱۲ساعت ما را زیرنورخورشید زیرگرمای سوزان نگه داشتید و خودتون زیر کولر همین باعث شد پنج درصد برایم درنظر گرفتند پنج درصد برای کسانی که اصلا مدارک پزشکی و بستری نداشته باشند نه اینکه بنده از دوطرف پایم نصفش رفته و کوتاه شده وتمام بدنم جای گلوله وترکش و شیمیایی و به خاطر همین هیچ وقت پیگیری نکردم.

تا اینکه نامه ای نوشتم برای رئیس جمهور که به بنیاد نامه نوشتند فوری اقدام کنید و دوباره دفتر مقام معظم رهبری به بنیاد شهید تهران نامه نوشتند که پیگیری و همکاری و توجه شود. این کجاش قانونه که هنوز اتاقی نداریم سکونت کنیم به جز اینکه هفت سال در جبهه بودم همسرم هم فرزند شهید و دو فرزند بیکار به خون شهدا قسم باید چادر بزنیم کنار خیابان. تا کی باید شاهد این بی عدالتی باشیم؟ عاجزانه تقاضامندیم اقدام بفرمایید.