روز ولادت حضرت عباس علیه السلام در تقویم کشورمان به عنوان روز جانباز نامگذاری شده و همه ساله این روز فرصتی برای پاشداشت و تقدیر از کسانی است که جسم و روحشان را برای وطن‌ گذاشتند و درد یک عمر جانبازی را به جان خریدند.

در جنگ تحمیلی هشت ساله، خیل زیادی از رزمندگان دچار آسیب‌های جسمانی شدند تا افتخار عنوان "جانبازی" را به دوش بکشند، اما در بین همه این افراد، روایت زندگی یک گروه از جانبازان از بقیه دردناک‌تر است؛ "جانبازان اعصاب و روان". در میان جانبازان به ­طور خاص، کسانی که از ناحیه اعصاب و روان آسیب دیده‌اند، معضلاتی مضاعف و مظلومیتی دوچندان دارند که بسیاری از ما حتی یارای تحمل ذره‌ای از رنج­‌های­شان را نداریم.

نمایش تصویری از این رنج‌ها، امری مهم به شمار می‌رود، چرا که از یکسو عموم مردم را با درد و رنج‌های آنان آشنا می‌کند و تصویری واقعی از جانفشانی آنان را به تصویر می‌کشد و از سویی دیگر، لزوم رسیدگی بیشتر به آنان را از سمت مسئولین به نمایش می‌گذارد.

بدون شک یکی از بهترین مستندهایی که درباره جانبازان اعصاب و روان ساخته شده، فیلم مستند "آبی کم‌رنگ" به کارگردانی آرش لاهوتی است. مستندی که روایتی دراماتیک و در عین حال واقعی از مشکلات جانبازان اعصاب و روان داشت و موفقیت‌های چشمگیری را در جشنواره‌های داخلی و خارجی کسب کرد.

این فیلم مستند روایتی از شیوه درمان و نگهداری جانبازان اعصاب و روان و گفت‌و‌گو با خانواده‌های آنها است. تمرکز اصلی فیلم بر 4 شخصیت اصلی بوده و زندگی اجتماعی این افراد را داخل آسایشگاه به تصویر می‌کشد. سوژه‌های اصلی این فیلم در جنگ تحمیلی ایران و عراق مجروح شده‌اند و سال‌های بسیاری است که در کنار یکدیگر در آسایشگاه زندگی می‌کنند.

این مستند در دهمین دوره جشنواره بین‌المللی «سینماحقیقت» (سال 1395) حضور داشت و موفق به کسب تندیس بهترین فیلم مستند بلند بخش بین‌الملل، بهترین تدوین بخش ملی و بهترین فیلم مستند بلند جایزه شهید آوینی شد. این فیلم همچنین آغازگر سی و پنجمین جشنواره فیلم فجر بود.

لاهوتی در گفت‌وگویی که پیشتر انجام داده است، درباره ورود به بیمارستان محل نگهداری جانبازان اعصاب و روان گفته بود: برای ورود به بیمارستان و کسب اجازه فیلمبرداری 8  ماه زمان صرف شد و در نهایت به تیم سه نفره‌ای شامل فیلمبردار، صدابردار و من، اجازه ورود و فیلمبرداری دادند. در نهایت از مرحله تحقیق و پژوهش که همزمان با دریافت مجوز انجام می‌شد تا مونتاژ نهایی فیلم، یک سال و هشت ماه زمان طی شد.

نکته قابل تأملی که بسیاری از مخاطبان پس از دیدن این مستند اشاره می‌کردند این بود که با دیدن صحنه‌های این فیلم، از رنجی که جانبازان اعصاب و روان می‌برند، بی‌اختیار اشک‌هایشان سرازیر می‌شده است و نمی‌توانستند جلوی خود را بگیرند.