جانبازان این شهر پرونده ندارند!

اهالی «نودشه» بعد از حمله شیمیایی به زندگی عادی خود ادامه داده اند و فقط رنج و بیماری را به آن اضافه کرده اند، اما چون در هیچ منطقه عملیاتی حضور نداشتند حال محکوم به عذاب کشیدن هستند

به نقل از شهدای ایران، عملیات موفقیت‌آمیز والفجر 10 و تصرف برخی از مناطق کردستان عراق از جمله شهر حلبچه و روستاهای اطراف آن، در 23 اسفند 1366 و مستقر شدن نیروهای نظامی ایران در آن منطقه، منجر به آن شد که صدام تصمیم گیرد، در پاسخ به این شکست، اقدامی خصمانه و تلافی‌جویانه در برابر مردم منطقه و در واقع فجیع‌ترین و بی‌رحمانه‌ترین گزینه، یعنی بمباران شیمیایی را انتخاب کند.

دو روز بعد یعنی در روز 25 اسفند 1366 در حالی که مردم حلبچه به استقبال بهار می‌رفتند،از آنجا که نوروز در میان کردها جایگاه خاصی دارد و همه مردم با خانه تکانی و پوشیدن لباس نو به استقبال سال نو می‌روند، رئیس جمهور کشورشان (صدام) با گاز خردل، اعصاب و سیافوژن به استقبال سال نو آنها رفت و آنجا را بمباران شیمیایی کرد و آن جنایت و ژنوساید برای آنجا اتفاق افتاد و حلبچه را به عنوان هیروشیمای کردستان به دنیا معرفی کرد.

اما در همسایگی حلبچه شهر نودشه یکی از شهرهای زیبا و توریستی اورامانات است که از لحاظ موقعیت جغرافیایی در محدوده استان کرمانشاه و در منتهی الیه شمال غربی این استان واقع شده است.در واقع حلبچه همسایه غربی شهر نودشه است، به طوری که در کوهستان‌های نودشه، خیابانها و خانه‌های حلبچه قابل رویت است.

هنوز خبر بمباران شیمیایی حلبچه به نودشه نرسیده بود که در روز 26 اسفند 1366 رأس ساعت 10:11 دقیقه صبح (یک روز بعد از بمباران شیمیایی حلبچه)، نودشه دچار یکی از تلخ‌ترین و دردناک‌ترین حوادث تاریخ معاصر شد؛ یعنی ناگاه با شلیک چندین موشک (ساخت کشورهای منادی آزادی و دموکراسی) مواجه شد که متأسفانه بیش از 120 نفر از ساکنانش مظلومانه شهید و مجروح شدند.

جانبازان شیمایی نودشه پرونده ندارند

نودشه که شهری کوچک است جانبازان بسیاری را در اغوش گرفته است که بیشترشان حتی نمی دانند جانباز چیست و پرونده جانبازی چگونه تشکیل می شود.

این افراد شبانه روز با سرفه های شدید و بیماری های پوستی دسته و پنجه نرم می کنند اما هیچ دستگاه مسئولی به سراغ ایشان نرفته و شاید هنوز شعبه ای از بنیاد شهید در نودشه افتتاح نشده است.

زنان و مردان و کودکان دیروزی که حالا مادر و پدر شده و فرزندان ناقصی را متولد می کنند اما هیچ گاه سراغ نهادهایی نرفته اند که برا ی خدمت رسانی به ایشان تشکیل شده است و آنان هم که رفته اند چون گواهی صورت سانجه و بستری شدن در بیمارستان را ندارند عملا راه به جایی نبرده اند.

اهالی نودشه بعد از حمله شیمیایی به زندگی عادی خود ادامه داده اند و فقط رنج و بیماری را به آن اضافه کرده اند اما چون در هیچ منطقه عملیاتی حضور نداشتند حال محکوم به عذاب کشیدن هستند.
شهرهایی چون نودشه و سردشت در تمام خیابان ها و کوچه هایش می توان جانباز و خانواده شهید را به وفور پیدا کرد اما کسی ایشان را در جامعه ایثارگری کشور نپذیرفته است